Για το κατάπτυστο πανό που σηκώθηκε στο Καραϊσκάκη την περασμένη Κυριακή τα είπαμε εκτενώς πριν από λίγες μέρες.
Το θετικό είναι ότι κινητοποιήθηκε ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός
προκειμένου να ταυτοποιηθεί ο υπαίτιος (ή εκ των υπαιτίων τέλος πάντων) της ανάρτησής του.
Προχθές, πάλι, ο κρατικός μηχανισμός είχε πάρει ρεπό ή γιόρταζε την επέτειο του Πολυτεχνείου, ο εορτασμός της οποίας αποτέλεσε μία από τις πρώτες κυβερνητικές «πράξεις» του ΠΑΣΟΚ το 1981, πριν αυτό συμπληρώσει έναν μήνα στην εξουσία...
Είδαμε λοιπόν μια ελληνική σημαία να καίγεται σε κοινή θέα και το στιγμιότυπο να απαθανατίζεται από τηλεοπτικούς και φωτογραφικούς φακούς. Μέχρι και την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, δεν είχε υποπέσει στην αντίληψή μου κάποια κυβερνητική αντίδραση σαν την ανακοίνωση του υφυπουργού Αθλητισμού που μιλούσε με απέχθεια για τα «ανθρωπόμορφα φασιστοειδή». Τι απέγιναν οι «αρχές και οι αξίες της ελληνικής δημοκρατίας» τις οποίες επικαλούταν τη Δευτέρα ο υφυπουργός «εκ μέρους του συνόλου της ελληνικής κυβέρνησης»;
Η μεγαλύτερη επιτυχία ενός εξωτερικού εχθρού μιας χώρας έγκειται στο να βρει εκείνους που θα πείσουν τους πολίτες της ότι πατριώτης και φασίστας είναι το ίδιο πράγμα και πως η «προοδευτικότητα» ορίζεται με την ολοκληρωτική απάρνηση κάθε έννοιας φιλοπατρίας και εθνικού αισθήματος. Δεν ξέρω αν σας θυμίζει κάτι όλο αυτό...
Επειδή ενδεχομένως να έχουν μπερδευτεί λιγάκι κάποιοι, καλό θα είναι να γνωρίζουν πως «οι αρχές και οι αξίες της ελληνικής δημοκρατίας» οφείλουν πρώτα από όλα να προστατεύουν και να υπηρετούν τη χώρα τους. Και στην κορυφή αυτών βρίσκεται το εθνικό σύμβολο που λέγεται ελληνική σημαία. Μια κυβέρνηση που εμφανίζει τόσες «ευαισθησίες» ώστε να μη θέλει να «θίξει» τους «Μακεδόνες» των Σκοπίων, τους Τούρκους και όποιον άλλον επιβουλεύεται τα εθνικά μας συμφέροντα, θα μπορούσε πράγματι να είναι και δημοκρατική. Ελληνική όμως, όχι. Κάπου εκεί φαίνεται ότι έχει προκύψει το μπέρδεμα τελικά...
Από το "ΦΩΣ των Σπορ" του Σαββάτου: