Η ξενομανία των Ελλήνων ως παράγοντας πολιτιστικής οπισθοδρόμησης και παρακμής. Πολλές φορές στην καθημερινότητά μας γίνεται λόγος για την ξενομανία και τον μιμητισμό του Έλληνα. Γράφει ο δημοσιογράφος – ερευνητής Ευθύμιος Χατζηϊωάννου.
Υπάρχουν δεκάδες παραδείγματα από το ίδιο μας το συγγενικό και κοινωνικό περιβάλλον, που δείχνουν, ότι το φαινόμενο αυτό έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις, τόσο στον τόπο μας, όσο και στις κοινότητες των Ελλήνων του εξωτερικού. Φαίνεται, μάλιστα, ότι η Παγκοσμιοποίηση αλλά και η κρίση, που διέρχεται η πατρίδα μας και έχει ενταθεί τα τελευταία χρόνια, έχει οξύνει ακόμη περισσότερο το πρόβλημα της ξενομανίας των Ελλήνων.
Τι είναι, όμως, η ξενομανία; Σύμφωνα με τον συμβατικό ορισμό της, η ξενομανία είναι η μίμηση του ξένου τρόπου ζωής και η απάρνηση των οικείων ηθών και εθίμων. Σήμερα ο όρος αυτός έχει επικρατήσει να χρησιμοποιείται με την αρνητική του έννοια. Έτσι, ξενομανία σημαίνει, το να γοητευόμαστε από οτιδήποτε ξενόφερτο, να υιοθετούμε ξένα πρότυπα και τρόπους ζωής και συνακόλουθα να απορρίπτουμε ή να παραμελούμε τα στοιχεία εκείνα, που συγκροτούν την εθνική μας ταυτότητα ή ιδιαιτερότητα. Και αυτό γίνεται πολλές φορές χωρίς να υπάρχει η αίσθηση και η επίγνωση, ότι πολλά από τα ξενόφερτα αυτά στοιχεία και πρότυπα είναι άχρηστα και επιζήμια για εμάς, αφού είναι πολιτισμικά πολύ κατώτερα από τα πολιτιστικά στοιχεία της δικής μας εθνικής ταυτότητας. Το αποτέλεσμα μιας τέτοιας εξέλιξης είναι να επέρχεται σταδιακά και μακροπρόθεσμα, όχι μόνον η πολιτισμική οπισθοδρόμηση και παρακμή ενός λαού, αλλά και η πολιτιστική και φυσική του εξαφάνιση.
Η ξενομανία δεν είναι για τους Έλληνες ένα καινούργιο «φρούτο», αφού υπήρχε, σε ηπιότερη μορφή (κυρίως σε σχέση με την ένδυση και την διασκέδαση) και στην αρχαία Ελλάδα. Πρόκειται, δηλαδή, για ένα πανάρχαιο ελάττωμα της φυλής μας, που επισημάνθηκε και πολεμήθηκε από τους εξοχότερους των αρχαίων προγόνων μας (Λυκούργος, Αισχύλος, Σοφοκλής, Ξενοφώντας, Θουκυδίδης, Πλούταρχος κ.α.). Αλλά και στα κατοπινά χρόνια του αρχαίου και του βυζαντινού μας παρελθόντος υπήρχαν φαινόμενα ξενομανίας στους Έλληνες, όπως άλλωστε και στα χρόνια της Τουρκοκρατίας και της λειτουργίας του Νεοελληνικού Κράτους.
Είναι αξιοσημείωτο, ότι σε κάθε περίοδο ουσιαστικής παρακμής, η ξενομανία στους Έλληνες εμφανίζει μια σημαντική έξαρση. Είναι ένας ανατροφοδοτούμενος φαύλος κύκλος, που έχει αποκλείσει πλέον το ήθος και το μεγαλείο των κλασικών χρόνων, και ακόμη περισσότερο την αρετή και την ανδρεία των ένδοξων προγόνων μας.
Βέβαια, κάθε πολιτισμός δέχεται ξενικές επιδράσεις, γεγονός που είναι αποτέλεσμα της συνεργασίας και της επικοινωνίας μεταξύ των λαών. Σαφώς οι πολιτιστικές ανταλλαγές δεν βλάπτουν έναν λαό, καθώς μπορεί έτσι να πάρει πλήθος θετικών στοιχείων από άλλους, να τα προσαρμόσει στις δικές του ανάγκες και ιδιαιτερότητες και να εξελιχθεί. Με τον τρόπο αυτόν άγριοι και απολίτιστοι λαοί, που ήρθαν σε επαφή με πολιτιστικά ανώτερους λαούς, απέκτησαν πολιτισμό, αφού απέβαλαν τα δικά τους άγρια και βάρβαρα ήθη και υιοθέτησαν με επίγνωση τα ανώτερα πολιτισμικά στοιχεία των προηγμένων λαών. Έτσι η επικοινωνία και η συνεργασία τους αυτή υπήρξε ευεργετική και καθοριστικής σημασίας για την εξέλιξή τους. Αυτό έγινε και γίνεται χιλιάδες χρόνια τώρα, γι’ αυτό και επετεύχθη ο εκπολιτισμός των ανθρώπων και των λαών.
Αντίθετα, η ξενομανία στους Έλληνες, που είναι ένας λαός με μοναδική ιστορία και ανώτερο πολιτισμό, είχε σχεδόν πάντοτε αρνητικές συνέπειες. Με την ξενομανία μας εμείς οι Έλληνες κινδυνεύουμε να αποκοπούμε από την παράδοσή μας και να χάσουμε την ξεχωριστή μας φυσιογνωμία. Μιμούμενοι τους ξένους και ενστερνιζόμενοι πολιτισμικά κατώτερα ήθη και στοιχεία από τα δικά μας, αντί να επιτυγχάνουμε θετική εξέλιξη και πρόοδο, οπισθοδρομούμε πολιτιστικά και χάνουμε τα μοναδικά πολιτιστικά πλεονεκτήματα, που έχουμε απέναντι σε όλους τους άλλους λαούς.
Τα αίτια και οι ρίζες της ελληνικής ξενομανίας
Στην σημερινή εποχή τα αίτια αυτού του φαινομένου είναι πολλά. Κυρίως όμως έχει τις ρίζες του, στο ότι οι σημερινοί Έλληνες έχουν άγνοια της τεράστιας αξίας της πολιτιστικής τους ταυτότητας και νοιώθουν αίσθημα κατωτερότητας απέναντι στον δυτικό πολιτισμό. Τα κράτη της Δύσης αναπτύχθηκαν οικονομικά ταχύτερα και δημιούργησαν υψηλό βιοτικό επίπεδο για τους πολίτες τους. Η Ελλάδα δεν μπόρεσε να ακολουθήσει μια ανάλογη εξέλιξη, είτε για ιστορικούς λόγους, είτε λόγω εσωτερικών προβλημάτων. Η οικονομική καθυστέρηση της χώρας προκάλεσε αίσθημα μειονεξίας στους Έλληνες, που τους οδήγησε να μιμούνται καθετί ξένο, με την προσδοκία, ότι έτσι θα λυθούν τα προβλήματα τους.
Γενικά, ως τα βασικότερα αίτια της ξενομανίας των Ελλήνων θεωρούνται η λανθασμένη διαπαιδαγώγηση των νέων από την οικογένεια και το σχολείο, η «προοδοπληξία» των Ελλήνων, το σύμπλεγμα κατωτερότητας, που νοιώθουν οι Έλληνες απέναντι στους ξένους, η μόδα, ο τουρισμός και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Πρωταρχικά για την ξενομανία ευθύνεται, λοιπόν, η ίδια η οικογένεια, που δεν μεταλαμπαδεύει τις αξίες της παράδοσής μας στα παιδιά της και με αυτόν τον τρόπο τα αποκόπτει από το παρελθόν. Επιπρόσθετα, μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την κρίση της παράδοσης έχει και η ελληνική εκπαίδευση. Ο σημερινός Έλληνας μαθητής και φοιτητής, εξαιτίας της ελλιπούς διαπαιδαγώγησης και εκπαίδευσής του στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, έχει πλήρη άγνοια της παράδοσής του και δεν γνωρίζει την ιστορία και την αξία του τόπου του. Η μεγαλύτερη μερίδα των Ελλήνων απορρίπτει συνολικά το έργο των προγόνων μας και νεκρώνεται έτσι ο δεσμός με το παρελθόν. Επίσης, οι Έλληνες στις ημέρες μας αναζητούν ξένα πρότυπα ζωής και σκέψης, που τα θεωρούν σύγχρονα και προοδευτικά. Έτσι, η «προοδοπληξία» οδηγεί τους Έλληνες στην ξενομανία. Ο «προοδόπληκτος» Έλληνας στρέφεται στους ξένους και μιμείται «πιθηκίζοντας» κάθε τι ξενικό, όντας αδύναμος να δημιουργήσει.
Το σύμπλεγμα κατωτερότητας (κόμπλεξ) των Ελλήνων απέναντι στους ανεπτυγμένους λαούς είναι επίσης μια σημαντική αιτία της ξενομανίας τους. Οι Έλληνες απορρίπτουν την δική τους κουλτούρα, νιώθουν μειονεκτικά απέναντι στους άλλους λαούς και μιμούμενοι αυτούς, στοχεύουν στην εξομοίωσή τους. Την ξενομανία προάγει στον τόπο μας και η μόδα, που κυριαρχεί στον τρόπο ζωής των σύγχρονων ανθρώπων. Οι σύγχρονοι νέοι μας ακολουθούν πιστά την μόδα σε όλους τους τομείς, η οποία πηγάζει κυρίως από δυτικά και διεθνιστικά πρότυπα. Σημαντικό ρόλο παίζει και ο τουρισμός, αφού οι Έλληνες έρχονται σε επαφή με ξένους και αμφισβητούν τον δικό τους πολιτισμό, υιοθετώντας ξένα πολιτιστικά στοιχεία.
Ταυτόχρονα, η εισαγωγή ξένων προϊόντων και τεχνολογίας, λόγω της έλλειψης ή της αδυναμίας της ελληνικής βιομηχανίας, επιτείνει το πρόβλημα, ενώ καίριος είναι και ο ρόλος των μέσων ενημέρωσης -και κυρίως της τηλεόρασης-, καθώς μέσα από τις ταινίες, τις εκπομπές και τις διαφημίσεις προβάλλεται έντονα ο ξένος τρόπος ζωής και υποβαθμίζεται ο δικός μας.
Όπως προαναφέραμε, η ξενομανία είναι ιδιαίτερα έντονη στην σημερινή Ελλάδα. Αγοράζουμε τα ξένα προϊόντα, πιστεύοντας ότι είναι καλύτερα από τα δικά μας, μιμούμαστε τις ξενόφερτες συνήθειες στο ντύσιμο και τον τρόπο διασκέδασης, ντρεπόμαστε για τα ελληνικά ήθη και έθιμα. Ακόμη και η γλώσσα μας έχει επηρεαστεί σε μεγάλο βαθμό, καθώς έχουν εισχωρήσει σ’ αυτή ξενικές λέξεις και εκφράσεις. Είναι εξοργιστικό να χρησιμοποιούν σήμερα οι Έλληνες διάφορες ξένες λέξεις αντί ελληνικές, όταν η ελληνική γλώσσα είναι η μητέρα όλων των ευρωπαϊκών γλωσσών και όχι μόνο.
Γενικά, ότι ανήκει στην ξένη κουλτούρα, συγκεντρώνει τον θαυμασμό, υιοθετείται σαν πρότυπο και επιδεικνύεται με υπερηφάνεια από πολλούς συμπατριώτες μας, ενώ ότι είναι ελληνικό, αντιμετωπίζεται με αδιαφορία ή στην χειρότερη περίπτωση με περιφρόνηση.
Οι επιπτώσεις και οι επιδράσεις της ξενομανίας στους Νεοέλληνες
Πού οφείλεται, όμως, η υπερβολική ξενομανία των Ελλήνων, που καταντά πλέον ξενολαγνεία; Βασικά ξεκινά από την φυσική περιέργεια του Έλληνα και το ενδιαφέρον του για καθετί καινούργιο. Βέβαια, αυτό δεν είναι μεμπτό, το αντίθετο μάλλον. Ο εμπλουτισμός και η αφομοίωση νέων ιδεών στον πολιτισμό, είναι η διαχρονική βάση της ελληνικής ευφυΐας. Για αυτό, και δεν καταδικάζεται συλλήβδην η κάθε επαφή με τους ξένους, αλλά μόνον ο εκφυλισμός της. Διότι, η κύρια αιτία της μειονεξίας δεν είναι η δημιουργική περιέργεια του Έλληνα, αλλά, δυστυχώς, η διεστραμμένη εκδοχή της. Είναι η πολιτισμική του αλλοτρίωση, η έλλειψη πίστης στις ίδιες τις δυνάμεις του, στον πολιτισμό του, στις αξίες του. Η ξενομανία βασίζεται στην άγνοια και στην ανεπάρκεια μιας ψυχής, που έχει εγκαταλείψει την θέληση να δημιουργήσει.
Όμως, προς πείσμα των ξενομανών η φύση δεν ξεγελιέται. Όσο και αν θαυμάζει κανείς τον Αμερικανό, τον Γερμανό, τον Γάλλο ή τον Άγγλο, όσο και να θέλει να τους μοιάσει, είναι καταδικασμένος πνευματικά να παραμένει ένας ημι-έλληνας, χωρίς να καταφέρει ποτέ να γίνει ένας Αμερικανός, Γερμανός, Γάλλος ή Άγγλος. Αυτό, το άλλο μισό, το προδομένο, τον καταδιώκει συνειδησιακά σε όλη του την ζωή. Γίνεται ένα «υβρίδιο», μοιρασμένο ανάμεσα σε δύο υποστάσεις, που δεν καταφέρνει να γίνει ποτέ τίποτα από τα δύο. Για αυτό η ξενομανία συνδέεται άμεσα με τον «γραικυλισμό». Για αυτό οι ξένοι δεν θα εκτιμήσουν ποτέ έναν ξενομανή ημι-έλληνα γραικύλο. Όχι μόνον θα τον γελοιοποιήσουν για την συμπεριφορά του αλλά και θα τον περιφρονήσουν. Θα προτιμήσουν π.χ. να ακούσουν για τον Όμηρο από έναν γνήσιο και αυθεντικό Έλληνα,παρά από έναν ξενομανή ημι-έλληνα, διότι πάντα η αυθεντικότητα γοητεύει τον άνθρωπο, ακόμη και αν είναι βάρβαρος…
Είναι χαρακτηριστικό των μεταβατικών περιόδων, τόσο η αντιφατικότητα, όσο και οι ηθικές εκτροπές. Και η σημερινή εποχή φαίνεται να μην αποτελεί εξαίρεση, αφού, αφενός οι έντονες αντιφάσεις έχουν ταυτιστεί απόλυτα μαζί της και αφετέρου η έκλυση των ηθών και η κρίση, τουλάχιστον όσον αφορά τον ηθικό-πνευματικό πολιτισμό και τις ανθρώπινες σχέσεις, αποτελούν σκληρή πραγματικότητα. Ενδεικτικότερο, ίσως, στοιχείο αυτής της κρίσης είναι η σχέση, που έχει διαμορφώσει ο Νεοέλληνας απέναντι στην παράδοση. Η παράδοση περιλαμβάνει τα ήθη, τα έθιμα και τις συνήθειες, που μεταβιβάζονται από τη μια γενιά στην επόμενη. Η παράδοση μπορεί να προσφέρει πολλά στον Νεοέλληνα. Ιστορικές μνήμες και ηθικές αξίες, που χωρίς αυτές ο σύγχρονος Έλληνας θα παρέμενε μετέωρος, χωρίς πυξίδα και προσανατολισμό.
Παρ’ όλα αυτά, στις ημέρες μας είναι γενικά παραδεκτό, ότι η ελληνική παράδοση διέρχεται κρίση.
Οι επιπτώσεις της ξενομανίας είναι δυσάρεστες και επικίνδυνες για τους Έλληνες. Η καταστροφή, που έχει προκληθεί από τη μειονεξία της ετερόφωτης ξενομανίας, είναι παντού και υποσκάπτει τα πάντα, στα ήθη, στα έθιμα, στην γλώσσα, στην οικονομία, στην πολιτική διακυβέρνηση.
Απόρροια της ξενομανίας είναι η πολιτισμική και ηθική αλλοτρίωση. Η απόρριψη των εθίμων του ελληνικού λαού και η αποδοχή ξενικών προτύπων οδηγεί βαθμιαία στην καταστροφή της εθνικής μας κουλτούρας και ταυτότητας. Δεν πρέπει, επίσης, να παραβλέπουμε, ότι η ξενομανία συνθλίβει την ανθρώπινη προσωπικότητα και «μαζοποιεί» το άτομο, χωρίς να το αφήνει ελεύθερο να δημιουργήσει. Παράλληλα επέρχεται και η άμβλυνση της αντίστασης των μικρών λαών απέναντι στους ισχυρούς. Οι ξενομανείς δεν διατηρούν την εθνική τους αυτονομία και εντάσσονται έτσι σε μια ευρύτερη κοινότητα, αδιαφορώντας για την απώλεια του πολιτισμού τους. Έτσι για πολλούς συμπατριώτες μας το οτιδήποτε «αμερικανικό» και «ευρωπαϊκό» είναι και καλό, ενώ οτιδήποτε το ελληνικό είναι συντηρητικό. Το αίσθημα κατωτερότητας για τις παραδόσεις και την κουλτούρα μας μας οδήγησε στην υποτίμηση του εαυτού μας, στην υποταγή μας απέναντι στην πλαστή «ευρωπαϊκή κουλτούρα» και στο να καταντήσουμε σκλάβοι πολυεθνικών εταιριών και της σύγχρονης παραγωγής απάτριδων ανθρώπων-ρομπότ, τρωτών στην προπαγάνδα των σύγχρονων διεθνιστών, ανήμπορων να αντιδράσουν απέναντι στην νεο-αποικιοκρατία του κοσμοπολιτισμού και της Παγκοσμιοποίησης.
Οι κίνδυνοι και τα δεινά που μας προκαλεί η ξενομανία – Το χρέος των Ελλήνων
Η ξενομανία είναι, επομένως, σοβαρός κίνδυνος για τη χώρα μας. Η μίμηση ξένων προτύπων δεν αποτελεί παράγοντα ανάπτυξης και προόδου, γιατί επαναπαυόμαστε σ’ αυτά, που παίρνουμε από τους άλλους και δεν αγωνιζόμαστε για να δημιουργήσουμε κάτι πρωτότυπο και ξεχωριστό, αξιοποιώντας τις δυνάμεις και την εμπειρία του παρελθόντος. Παράλληλα, με την ξενομανία απειλείται η πολιτιστική μας φυσιογνωμία και ταυτότητα. Εάν ένας λαός απομακρυνθεί από τις ρίζες του και την παράδοση του, χάσει την ιστορική του μνήμη, απαρνηθεί τη γλώσσα και τις ιδιαίτερες αξίες και αντιλήψεις του, στοιχεία που τον κάνουν να ξεχωρίζει από τους άλλους, τότε κινδυνεύει να στερηθεί την ίδια του την ύπαρξη, να μετατραπεί σε ένα σύνολο ανθρώπων χωρίς ταυτότητα και προσανατολισμό, που θα εξαρτάται οικονομικά, πολιτικά, πολιτιστικά από ξένες δυνάμεις, γεγονός που θα έχει σοβαρό αντίκτυπο στη μελλοντική του πορεία.
Ενώ όλοι οι λαοί του κόσμου θαυμάζουν τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό, εμείς τον περιθωριοποιούμε. Ενώ άλλα έθνη ακόμη και σήμερα εμπνέονται και χτίζουν τον πολιτισμό τους στις βάσεις που έθεσαν οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι, οι Νεοέλληνες αγωνίζονται να μιμηθούν κάθε τι ξένο, να απομακρυνθούν από τις ρίζες τους και να γίνουν «ευρωπαίοι», μοντέρνοι, όπως ορίζει η Νέα Τάξη πραγμάτων.
Το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης, με φυσικά συνεπακόλουθα τον οικονομικό φιλελευθερισμό, τον υπερκαταναλωτισμό, τον ατομικισμό και την εξάρτηση των ανθρώπων σε υλικά αγαθά, αποδεικνύεται, ότι είναι ο μεγαλύτερος εχθρός των εθνών, της παραγωγής κουλτούρας και πολιτισμού. Είναι το μέσο, με το οποίο μπορούν επιτέλους οι κάθε λογής σύγχρονοι ιμπεριαλιστές και παγκόσμιοι εξουσιαστές να ελέγχουν και να εξουσιάζουν τα σύγχρονα κράτη και έθνη. Οι κάθε λογής ανθέλληνες, πολεμώντας την εθνική μας ταυτότητα, κατάφεραν εν μέρει να τραυματίσουν το πιο αγωνιστικό κομμάτι του εαυτού μας.
Μέσω της κατολίσθησης του ελληνικού πνεύματος και πολιτισμού, εγχώριοι αλλά και ξένοι εχθροί του Ελληνισμού βρήκαν τον τρόπο, με τον οποίο μπορούν επιτέλους να διαβρώνουν την εθνική μας συνείδηση, να ελέγχουν και να καθοδηγούν την πορεία του τόπου μας και κατ’ επέκταση να φθείρουν περαιτέρω το εδώ και πολλά χρόνια αποπροσανατολισμένο και άνευ αξιών και στόχων ελληνικό έθνος.
Αναμφίβολα, λοιπόν, δεν μπορούμε να μένουμε αδιάφοροι απέναντι στο φαινόμενο της άκρατης ξενομανίας, που πλήττει τη χώρα μας. Ειδικά σε μια εποχή, που η επικοινωνία με τους άλλους λαούς είναι συνεχής αλλά και αναγκαία. Γι’ αυτό θα πρέπει, με σύνεση και χωρίς υπερβολές, να ερευνήσουμε σε βάθος τα αίτια του και να αναζητήσουμε λύσεις έγκαιρα.
Πρέπει, λοιπόν, να καταπολεμήσουμε άμεσα και ριζικά το φαινόμενο της ξενομανίας. Είναι χρέος μας απέναντι στην μνήμη των προγόνων μας και απέναντι στις νεότερες γενιές. Πρέπει να αποκτήσουμε περισσότερη αυτοπεποίθηση ως λαός, να γνωρίσουμε την πολιτιστική μας κληρονομιά και να την προστατέψουμε. Αυτό δε σημαίνει, ότι θα πρέπει να απομονωθούμε από τους άλλους λαούς και τους πολιτισμούς και να τους αντιμετωπίζουμε με υπεροψία και καχυποψία. Αντίθετα, θα πρέπει να επιδιώκουμε την επαφή μαζί τους και να δεχόμαστε κριτικά τις επιδράσεις τους, χωρίς να απαρνούμαστε τον πολιτισμό μας. Σ’ αυτό το σημείο καθοριστικό ρόλο μπορεί να παίξει η παιδεία. Αυτή μπορεί να ενδυναμώσει την πίστη μας στις ελληνικές αξίες και στην ιστορική μας πορεία και να βοηθήσει να αποκτήσουμε ως λαός αυτογνωσία, έτσι ώστε να μην τρέφουμε απέναντι στους άλλους συναισθήματα κατωτερότητας ή υπεροχής. Επιπλέον, μπορεί να συμβάλει στο να γνωρίσουμε άλλους πολιτισμούς, να διακρίνουμε τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα τους και να δούμε, πως μπορούμε να ωφεληθούμε από αυτούς. Συνοπτικά, οι Έλληνες πρέπει να συνδυάσουμε το νέο με το παλιό, γιατί η πείρα, οι γνώσεις και οι ηθικές αξίες των παλαιότερων γενεών μας βοηθούν να ατενίζουμε με μεγαλύτερη αισιοδοξία το αύριο.
Η μάχη κατά της πνευματικής σκλαβιάς του Έλληνα και η σωστή αντιμετώπιση κάθε ανθρώπου, που αγνοεί τις ρίζες του, είναι η πρώτη μάχη που πρέπει να δώσουμε, εάν θέλουμε να δούμε ξανά την προκοπή του έθνους μας. Η αναγέννηση του Ελληνισμού θα επέλθει, μόνον εάν ξαναθυμηθούμε, ποιοί είμαστε και εάν πολεμήσουμε για να ξαναδημιουργήσουμε πολιτισμό. Γιατί αυτός είναι και ο τελικός στόχος του Ελληνισμού.
Ας αποδράσουμε, επιτέλους, από τα δέσμια του χαμηλού κοινωνικού και πολιτιστικού επιπέδου, που μας οδήγησαν αυτοί, που προσβλέπουν σε ένα εύκολα ελεγχόμενο ελληνικό έθνος, μέσω των μέσων μαζικής ενημέρωσης και της, υπό κομματική κατοχή, πολιτικής μας ζωής. Όπως κάποιος, για να μπορεί να προκόψει, πρέπει να σέβεται τον εαυτό του, έτσι και οι Έλληνες πρέπει να αναζητήσουμε την ξεχασμένη μας ταυτότητα, να νιώσουμε ξανά υπερήφανοι για την καταγωγή μας, και να επηρεάσουμε εμείς άλλους λαούς με τον πολιτισμό μας και όχι το αντίθετο.
Περικλής Γιαννόπουλος: Η ξενομανία είναι χωριατιά, προστυχιά, κουταμάρα, αφιλοτιμία, ξιπασιά, αμάθεια…
Ο ελληνικός εθνικισμός έχει σκοπό τον «εξανθρωπισμό της οικουμένης», όπως έλεγε και ο ελληνολάτρης λογοτέχνης και διανοητής Περικλής Γιαννόπουλος (1869 ή 1871-1910), δηλαδή επιδιώκει την παραγωγή αξιόλογου πολιτισμού, που θα φωτίσει και θα εμπνεύσει, σε αντίθεση με την επεκτατική έννοια, που δίνουν άλλα έθνη στον δικό τους εθνικισμό.
Αξίζει εδώ να παραθέσουμε αυτούσια αποσπάσματα από ένα χαρακτηριστικό κείμενο του σπουδαίου μας διανοητή για την ξενομανία των Ελλήνων:
«Είναι αδύνατον να αρχίση δημιουργία ελληνικής ζωής ενόσω όλα τα πράγματα της ζωής από το πρώτο κουρέλι του λίκνου – και όλων των ιδεών – μέχρι του τελευταίου κουρελίου του τάφου, είναι ξένα. Το κτύπημα της ξενομανίας είναι το πρώτο κίνημα, ο πρώτος αγών των ποθούντων να αγωνισθούν δια μίαν αρχήν Ελλάδος. Η ξενομανία είναι χωριατιά. Είναι προστυχιά. Είναι κουταμάρα. Είναι αφιλοτιμία. Και είναι ξυπασιά. Και είναι αμάθεια……
…. Διατί αυτή η κατουμάρα ; Τι του χρεωστάτε του Ιταλού, του Γάλλου, του Γερμανού δια να δουλεύετε δι’ αυτόν και να του δίδετε όλον σας το χρήμα που κερδίζετε με αγώνας; Διατί να σας διευθύνη και σας επιβάλλη το γούστο του ο κάθε εργοστασιάρχης και έμπορος του Μονάχου και της Μασσαλίας; Σεις δεν είσθε άνθρωπος; Δεν έχετε γούστο; Δεν έχετε και σεις δικαίωμα να κάμετε μόδα, ούτε εις τον τόπο σας, ούτε μέσα εις το σπίτι σας; Διατί να είσθε Σκλάβοι;
Αρχίσατε από το σπίτι σας να πετάτε τα παλιοπράγματα που εμαζεύσατε, πετάτε ένα – ένα, αντικαθιστώντες αυτά με ελληνικά, έως ότου σιγά σιγά κατορθώσωμεν να πετάξωμεν τα πάντα και δημιουργήσωμεν όλοι μας τον κόσμο ωραίον, όπως είναι η γη μας, τα βουνά μας, όλα τα καλλιτεχνήματα του λαού μας και ενδύσωμεν τα πάντα από το λίκνον έως του τάφου, με το ωραίον ολόχαρο φως και χρώμα και γραμμάς της Ελλάδος».
Πόσο επίκαιρα τα λόγια του Περικλή Γιαννόπουλου! Σαν να μην έχει περάσει περισσότερο από ένας αιώνας, από τότε που γράφτηκαν. Λόγια αληθινά, ελληνικά, από έναν πραγματικό Έλληνα οραματιστή με την συγκλονιστική ζωή και τον ακόμα πιο συγκλονιστικό θάνατο (αυτοκτόνησε, αφού μπήκε δαφνοστεφανωμένος στη θάλασσα του Σκαραμαγκά, καβάλα στο λευκό του άλογο). Λόγια που στιγματίζουν και χτυπούν αλύπητα την ξενομανία, τον γελοίο πιθηκισμό, τον στείρο μιμητισμό, την απομάκρυνση από την παράδοση, την αναζήτηση ξένων, κυρίως δυτικών προτύπων ζωής και σκέψης.
Την ξενομανία που συνθλίβει την ανθρώπινη προσωπικότητα και μαζοποιεί το άτομο, χωρίς να το αφήνει ελεύθερα να δημιουργήσει. Την αδικαιολόγητη, την άκριτη, την κενόδοξη ξενομανία και ξενολαγνεία που “σήμερα έχει λάβει τη μορφή καταιγισμού”.
Η παραγωγή πολιτισμού, ξεχωριστού και μοναδικού πολιτισμού, δεν μπορεί να γίνει από ανθρώπους, που αγνοούν την διαφορετικότητα τους, που απαρνούνται την ιστορία τους, την γλώσσα τους, τις παραδόσεις τους. Η πληθώρα διαφορετικών πολιτισμών στον κόσμο, που εμπλουτίζει την καθημερινότητα μας, μπορεί να υπάρχει, μόνον όταν υπάρχουν έθνη αυτόνομα, ξεχωριστά, υπερήφανα, που αρνούνται να γίνουν μιμητές άλλων, ξένων πολιτισμών.
Χρειαζόμαστε, λοιπόν, σαν έθνος επειγόντως μια «πνευματική» εθνική επανάσταση. Μόνον έτσι θα επιτύχουμε αυτούς τους στόχους μας. Και αφού η ηγεσία μας αρνείται να συμβάλει στην επιτακτική αυτή για τον Ελληνισμό εθνική «πνευματική» επανάσταση, ας την κάνουμε μόνοι μας!