Εγινε η πρώτη νοερή «συζήτηση» στον κόσμο
Την πρώτη νοερή «συζήτηση» στον κόσμο, μεταξύ ανθρώπων που απείχαν 8.000 χιλιόμετρα ο ένας από τον άλλο, κατόρθωσε να δημιουργήσει διεθνής ομάδα επιστημόνων.
Οι «συνομιλητές» ήταν εφοδιασμένοι με αισθητήρες εγκεφάλου, με την βοήθεια των οποίων οι χαιρετισμοί «hola» και «ciao» που σκέφτηκε ένας εθελοντής στην Ινδία μεταδόθηκαν και έγιναν αντιληπτοί από έναν άλλο στη Γαλλία, ο οποίος και «απάντησε» με αντίστοιχο τρόπο.Η «συνομιλία» αυτή επαναλήφθηκε με δύο άλλους εθελοντές, οι οποίοι βρίσκονταν στην Ισπανία και στη Γαλλία.
Την πρωτοποριακή μελέτη πραγματοποίησαν νευροεπιστήμονες και ρομποτικοί μηχανικοί από το Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ και άλλα ερευνητικά κέντρα του κόσμου, οι οποίοι απέδειξαν ότι η διεγκεφαλική επικοινωνία μεταξύ ανθρώπων είναι κάτι εφικτό.
«Είναι ένα εκπληκτικό βήμα προόδου στην ανθρώπινη επικοινωνία, το οποίο καθίσταται ακόμα σημαντικότερο εξαιτίας της απόστασης μεταξύ κάθε ζεύγους “συνομιλητών”», δήλωσε ο επικεφαλής ερευνητής δρ Αλβάρο Πασκουάλ-Λεόνε, καθηγητής Νευρολογίας στο Χάρβαρντ.
«Πιστεύουμε ότι τα πειράματα αυτά αντιπροσωπεύουν ένα σημαντικό πρώτο βήμα για την διερεύνηση εναλλακτικών τρόπων επικοινωνίας για ανθρώπους που έχουν χάσει την λεκτική και κινητική ικανότητά τους».
Η όλη έρευνα, που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «PLoS One», βασίσθηκε στο κλασικό ηλεκτροεγκεφαλογράφημα (EEG) και σε ρομποτικές και απεικονιστικές τεχνολογίες διακρανιακής μαγνητικής διέγερσης (TMS).
Οι τέσσερις εθελοντές που συμμετείχαν είχαν ηλικία 28 έως 50 ετών.
Επιστήμονες στην Ινδία χρησιμοποίησαν εγκεφαλογράφημα για να μετατρέψουν το «hola» και το «ciao» που σκέφτηκε ο Ινδός εθελοντής σε δυαδικό κώδικα, τον οποίο στη συνέχεια απέστειλαν με email στην Γαλλία.
Εκεί, άλλοι επιστήμονες χρησιμοποίησαν μία διεπαφή (interface) εγκεφάλου στον δεύτερο εθελοντή, για να του μεταδώσουν τις λέξεις με την τεχνική της μη επεμβατικής διέγερσης εγκεφάλου.
Η διέγερση αυτή έγινε αντιληπτή από τον Γάλλο εθελοντή ως λάμψεις φωτός στην περιφερειακή όρασή του, οι οποίες εμφανίστηκαν με αριθμητικές ακολουθίες που επέτρεψαν στον δέκτη της διεπαφής να τις αποκωδικοποιήσει σε πληροφορίες.
Έτσι, ενώ ο εθελοντής δεν ένιωσε κάτι, αντιλήφθηκε τον χαιρετισμό και «απάντησε» αναλόγως.
Το ίδιο πείραμα επαναλήφθηκε πολλές φορές μεταξύ των δύο και μεταξύ ενός άλλου ζεύγους εθελοντών σε Ισπανία και Γαλλία.
Το τελικό ποσοστό σφαλμάτων στις «συνομιλίες» ήταν μόλις 15%, με το 11% να συμβαίνουν κατά την αποκωδικοποίηση των «μηνυμάτων» και το 5% κατά την αρχική κωδικοποίηση των λέξεων που σκεφτόταν ο εκάστοτε εθελοντής.
Οι «συνομιλητές» ήταν εφοδιασμένοι με αισθητήρες εγκεφάλου, με την βοήθεια των οποίων οι χαιρετισμοί «hola» και «ciao» που σκέφτηκε ένας εθελοντής στην Ινδία μεταδόθηκαν και έγιναν αντιληπτοί από έναν άλλο στη Γαλλία, ο οποίος και «απάντησε» με αντίστοιχο τρόπο.Η «συνομιλία» αυτή επαναλήφθηκε με δύο άλλους εθελοντές, οι οποίοι βρίσκονταν στην Ισπανία και στη Γαλλία.
Την πρωτοποριακή μελέτη πραγματοποίησαν νευροεπιστήμονες και ρομποτικοί μηχανικοί από το Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ και άλλα ερευνητικά κέντρα του κόσμου, οι οποίοι απέδειξαν ότι η διεγκεφαλική επικοινωνία μεταξύ ανθρώπων είναι κάτι εφικτό.
«Είναι ένα εκπληκτικό βήμα προόδου στην ανθρώπινη επικοινωνία, το οποίο καθίσταται ακόμα σημαντικότερο εξαιτίας της απόστασης μεταξύ κάθε ζεύγους “συνομιλητών”», δήλωσε ο επικεφαλής ερευνητής δρ Αλβάρο Πασκουάλ-Λεόνε, καθηγητής Νευρολογίας στο Χάρβαρντ.
«Πιστεύουμε ότι τα πειράματα αυτά αντιπροσωπεύουν ένα σημαντικό πρώτο βήμα για την διερεύνηση εναλλακτικών τρόπων επικοινωνίας για ανθρώπους που έχουν χάσει την λεκτική και κινητική ικανότητά τους».
Η όλη έρευνα, που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «PLoS One», βασίσθηκε στο κλασικό ηλεκτροεγκεφαλογράφημα (EEG) και σε ρομποτικές και απεικονιστικές τεχνολογίες διακρανιακής μαγνητικής διέγερσης (TMS).
Οι τέσσερις εθελοντές που συμμετείχαν είχαν ηλικία 28 έως 50 ετών.
Επιστήμονες στην Ινδία χρησιμοποίησαν εγκεφαλογράφημα για να μετατρέψουν το «hola» και το «ciao» που σκέφτηκε ο Ινδός εθελοντής σε δυαδικό κώδικα, τον οποίο στη συνέχεια απέστειλαν με email στην Γαλλία.
Εκεί, άλλοι επιστήμονες χρησιμοποίησαν μία διεπαφή (interface) εγκεφάλου στον δεύτερο εθελοντή, για να του μεταδώσουν τις λέξεις με την τεχνική της μη επεμβατικής διέγερσης εγκεφάλου.
Η διέγερση αυτή έγινε αντιληπτή από τον Γάλλο εθελοντή ως λάμψεις φωτός στην περιφερειακή όρασή του, οι οποίες εμφανίστηκαν με αριθμητικές ακολουθίες που επέτρεψαν στον δέκτη της διεπαφής να τις αποκωδικοποιήσει σε πληροφορίες.
Έτσι, ενώ ο εθελοντής δεν ένιωσε κάτι, αντιλήφθηκε τον χαιρετισμό και «απάντησε» αναλόγως.
Το ίδιο πείραμα επαναλήφθηκε πολλές φορές μεταξύ των δύο και μεταξύ ενός άλλου ζεύγους εθελοντών σε Ισπανία και Γαλλία.
Το τελικό ποσοστό σφαλμάτων στις «συνομιλίες» ήταν μόλις 15%, με το 11% να συμβαίνουν κατά την αποκωδικοποίηση των «μηνυμάτων» και το 5% κατά την αρχική κωδικοποίηση των λέξεων που σκεφτόταν ο εκάστοτε εθελοντής.