«Οι Έλληνες πάνε σε παραλίες και όχι σε διαμαρτυρίες»
Είκοσι οκτώ (28) της εκατό των Ελλήνων είναι άνεργοι, αλλά μέχρι σήμερα οι περισσότεροι από αυτούς δεν έχουν πάει σε καμιά εκδήλωση διαμαρτυρίας. Στις ευκαιρίες που δίνονται στις αργίες, οι Έλληνες τις χρησιμοποιούν για τις παραλίες και υπαίθρια πικνίκ.
Η αστυνομία δεν είχε ακριβή εικόνα για τους διαδηλωτές που παρουσιάστηκαν την 1η Μαΐου στο κέντρο της Αθήνας, αλλά εκτιμώνται ότι στην πορεία δεν ήταν περισσότεροι από 4- 6 χιλιάδες. Πολλοί λιγότεροι από ό, τι στις διαδηλώσεις που διοργανώνονται κατά τη διάρκεια των γενικών απεργιών στην Ελλάδα.
Οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα έχουν χάσει τα δικαιώματά τους. Λίγοι είναι εκείνοι που εξακολουθούν να κατέχουν σταθερά τις θέσεις τους στο δημόσιο ή σε ιδιωτική επιχείρηση. Όλοι οι άλλοι ζουν με το μεροκάματο και δεν ξέρουν αν θα διατηρήσουν τις θέσεις εργασίας τους. Δεν γνωρίζουν αν ο εργοδότης στις ιδιωτικές επιχειρήσεις έχει καταβάλει τα ποσοστά για σύνταξη, κοινωνική ασφάλιση και στην υγεία.
Αυτό παρατηρείται γιατί οι εργοδότες προσπαθούν να διατηρήσουν τα κεφάλαιά τους, σταματώντας την καταβολή στις εισφορές των εργαζομένων.
«Δεν έχω σύνταξη, δεν έχω υγειονομική περίθαλψη. Το αφεντικό, μου είπε ότι αν θα μείνω έγκυος θα πρέπει να φύγω, είπε η 37χρονη Δήμητρα Γ. που εργάζεται σε mini market, στην Αθήνα.
Η Δήμητρα είναι μία από τις εκατοντάδες χιλιάδες κατοίκους της Αθήνας που εργάζονται μεροκάματο. Δεν έχουν ασφάλιση υγείας, ούτε συνταξιοδοτικά δικαιώματα, που τα βλέπουν ως «επιστημονική φαντασία» τα δικαιώματά τους.
Η Δήμητρα λέει ότι το αφεντικό της έχει μειώσει το μισθό στα 500 ευρώ, τα χρήματα αυτά για την Ελλάδα δεν αρκούν για να ζήσει κάποιος ένα μήνα. Το αφεντικό της είπε ότι αν δεν θέλει μπορεί να πάει όπου αλλού θέλει.
«Χιλιάδες άνεργοι περιμένουν για έναν μισθό. Έτσι και ανοίξω την πόρτα θα ορμήσουν δεκάδες», είπε το αφεντικό.
«Κάθε μέρα προσεύχομαι στο Θεό να με έχει καλά, μήπως πάθω τίποτε, μην σπάσω κανένα χέρι ή πόδι. Δεν έχω χρήματα για θεραπεία», θα μας πει ο Γιώργος Γ. που εργάζεται ως σερβιτόρος σε εστιατόριο. Δουλεύει επί δύο χρόνια, χωρίς ασφάλιση και χωρίς δικαίωμα σύνταξης, μόνο και μόνο για να πληρώνει τις πιστωτικές του κάρτες.
«Ευτυχώς, αν δεν έχω να πληρώσω, δεν έχω τίποτε η τράπεζα για να μου πάρει. Δεν έχω τίποτε στο όνομά μου, μόνο την ψυχή μου μπορεί να πάρει και της είναι άχρηστη».
Η φτώχια έχει καταντήσει ένα όπλο στα χέρια των εργοδοτών που απειλούν τους ανέργους για λιγότερες αμοιβές.
Αλλά, αν και η Ελλάδα, είναι επίσημα σε κρίση, κάθε μέρα η χώρα δανείζεται και άλλα χρήματα από τους δανειστές της.
Στην Αθήνα θα δει κανείς να κυκλοφορούν τα τελευταία μοντέλα της Lamborgini και της Ferrari, τα ψώνια στα super market είναι με γεμάτα καλάθια, οι ακριβές καφετέριες είναι γεμάτες, οι ακριβές ταβέρνες είναι γεμάτες και όλοι αναζητούν την ακριβή ψυχαγωγία...
Telegraf
--