Ἡ πνευματική κρίση - Αἴτια καί ἀποτελέσματα

Ἀλλὰ ρωτᾶτε: Θὰ μπορέσει ποτὲ ἡ γενιὰ αὐτή, ἡ πλέον πλανεμένη μέσα στὴν ἱστορία, νὰ ἐπιστρέψει πρὸς τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν τιμιότητα; Θὰ μπορέσει. Εἴθε νὰ δώσει ὁ περιφρονημένος Χριστὸς νὰ γίνει τοῦτο ὅσο τὸ δυνατὸν γρηγορότερα. Πότε ὅμως θὰ γίνει τοῦτο;

Τοῦτο θὰ γίνει μόνο τότε, ὅταν οἱ δυτικοὶ ἀδελφοί μας ἀρχίσουν νὰ γράφουν χιλιάδες βιβλία ἐτησίως γιὰ τὴν δόξα τοῦ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ μας.
Κι ὅταν οἱ χιλιάδες ἐφημερίδες τους κατ' ἔτος θὰ γράφουν ἐπαίνους στὶς χριστιανικὲς ἀρετὲς καὶ τὰ χριστιανικὰ ἀγαθὰ ἔργα, ἀντὶ νὰ γράφουν γιὰ ἐγκλήματα καὶ βλασφημίες τῆς θείας Μεγαλειότητας καὶ γιὰ τὸ ἐμπόριο τῶν σαρκικῶν ἐνστίκτων. Ὅταν συντελεσθεῖ ἡ μεταμόρφωση αὐτή, τότε ἡ αἱρετικὴ δυτικὴ ἀνθρωπότητα θὰ φανεῖ ἐνώπιον τῶν ὁρατῶν οὐρανῶν ὡς λουσμένη, καθαρισμένη καὶ εὐωδιάζουσα οὐράνιο θυμίαμα.

Τότε ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι θὰ χαιρόμαστε, διότι θὰ ἀνακτήσουμε τοὺς ἀδελφούς μας ποὺ ἔχουν ἐπιστρέψει.

Τότε οἱ εἰδωλολατρικοὶ λαοὶ θὰ ἀγαπήσουν τὸν Χριστὸ καὶ θὰ ζητήσουν νὰ καταγραφοῦν ἀνάμεσα στὰ παιδιά Του. Διότι δὲν θὰ τοὺς ἐμποδίζουν πλέον οἱ χριστιανικοὶ λαοί, νὰ γίνουν παιδιὰ τοῦ Χριστοῦ.

Τότε δὲν θὰ ὑπάρχει κακία μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων, οὔτε πόλεμοι μεταξὺ τῶν λαῶν. Ἀλλὰ θὰ ὑπάρξει ἡ εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ὑπερβαίνει τὸν νοῦ, καὶ ἡ δόξα τοῦ Χριστοῦ, ὅμοια μὲ τὴν ὁποία δὲν ὑπάρχει οὔτε στὴν παροῦσα ζωὴ οὔτε στὴν αἰωνιότητα.

Ἡ ἀποστολικὴ λύπη τοῦ ἁγίου Ἐπισκόπου ἕνεκα τῆς Εὐρώπης:...Τί εἶναι ἡ Εὐρώπη; 

Εἶναι ἡ ἐπιθυμία καὶ ὁ πόθος τῆς ἐξουσίας καὶ τῆς ἡδονῆς καὶ ἡ γνώση. Καὶ τὰ δύο ἀνθρώπινα: ἡ ἀνθρώπινη ἐπιθυμία καὶ ὁ πόθος καὶ ἡ ἀνθρώπινη γνώση. Καὶ τὰ δύο προσωποποιοῦνται στὸν πάπα καὶ στὸν Λούθηρο. Τί εἶναι λοιπὸν ἡ Εὐρώπη; Ὁ πάπας καὶ ὁ Λούθηρος. Χορτασμένες οἱ ἀνθρώπινες ἐπιθυμίες στὸ ἔπακρο, καὶ χορτασμένη ἡ ἀνθρώπινη γνώση στὸ ἔπακρο. Ὁ εὐρωπαϊκὸς πάπας εἶναι ἡ ἀνθρώπινη ἐπιθυμία τῆς ἐξουσίας.

 

 Ὁ εὐρωπαϊκὸς Λούθηρος, εἶναι ἡ πεισματικὴ ἀπόφαση τοῦ ἀνθρώπου νὰ ἐξηγηθοῦν τὰ πάντα μὲ τὸν νοῦ του. Ὁ πάπας ὡς κυβερνήτης τοῦ κόσμου καὶ ὁ ἐπιστήμονας ὡς κυρίαρχός τοῦ κόσμου. Τοῦτο εἶναι ἡ Εὐρώπη στὸν πυρήνα της, ὀντολογικὰ καὶ ἱστορικά. Τὸ ἕνα σημαίνει παράδοση τῆς ἀνθρωπότητας στὴν φωτιὰ καὶ τὸ ἄλλο σημαίνει παράδοση τῆς ἀνθρωπότητας στὸ νερό. Καὶ τὰ δύο: χωρισμὸ τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν Θεό. Γιατί τὸ ἕνα σημαίνει τὴν ἄρνηση τῆς πίστεως καὶ τὸ ἄλλο τὴν ἄρνηση τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. 

 

Κατ' αὐτὸ τὸν τρόπο ἐνεργεῖ τὸ πονηρὸ πνεῦμα στὸ σῶμα τῆς Εὐρώπης ἤδη ἐδῶ καὶ μερικοὺς αἰῶνες. Ποιὸς μπορεῖ νὰ διώξει τὸ πονηρὸ τοῦτο πνεῦμα ἀπὸ τὴν Εὐρώπη; Κανείς, ἐκτὸς ἀπὸ Ἐκεῖνον, ποὺ τὸ ὄνομά Του ἔχει σημειωθεῖ μὲ κόκκινο χρῶμα στὴν ἱστορία τοῦ ἀνθρώπινου γένους, ὡς τοῦ μόνου διώκτη τῶν δαιμόνων ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους. Γνωρίζετε ἤδη ποιὸν ἐννοῶ. Ἐννοῶ τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, τὸν Μεσσία καὶ Σωτήρα τοῦ κόσμου, τὸν ἀπὸ τὴν Παρθένο γεννηθέντα, ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους φονευθέντα, ἀπὸ τὸν Θεὸ ἀναστηθέντα, ἀπὸ τὸν οὐρανὸ δικαιωθέντα, ἀπὸ τοὺς Ἀγγέλους δοξασθέντα, διὰ τῶν Ἁγίων μαρτυρηθέντα καὶ ἀπὸ τοὺς προγόνους μας οἰκειωθέντα.

 

 

Ἕως ὅτου ἀκολουθοῦσε ἡ Εὐρώπη τὸν Χριστὸ ὡς τὸν «Ἥλιον τῆς δικαιοσύνης», καὶ τοὺς Ἀποστόλους Του, τοὺς Μάρτυρες, τοὺς Ἁγίους καὶ τοὺς ἀναρίθμητους Δικαίους καὶ ἄλλους ποὺ εὐαρέστησαν Αὐτόν, ἕως τότε αὐτὴ ἐμοίασε μὲ πλατεία φωτισμένη ἀπὸ ἑκατοντάδες καὶ χιλιάδες λαμπάδες, μικρὲς καὶ μεγάλες. Ὅταν ὅμως, ἡ ἀνθρώπινη ἐπιθυμία καὶ ἀνθρώπινη σοφία κτύπησαν τὸν Χριστὸ σὰν δύο φοβεροὶ ἄνεμοι, οἱ λαμπάδες ἔσβησαν μπροστὰ στὰ ἀνθρώπινα μάτια καὶ ἐπικράτησε τὸ σκοτάδι ὅπως στοὺς ὑπόγειους διαδρόμους ποὺ ἔχουν οἱ τυφλοπόντικες.

Ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Χριστιανισμὸ δὲν ἔχει τίποτε ἄλλο, γιὰ νὰ καυχηθεῖ ἡ Εὐρώπη. Χωρὶς τὸν Χριστιανισμὸ ἡ Εὐρώπη εἶναι ὁ φτωχότερος ἐπαίτης καὶ ὁ πλέον ἀναίσχυντος ἐκμεταλλευτὴς τοῦ κόσμου τούτου.

Ὁ χριστοφώτιστος Ἐπίσκοπος λέει μία πικρὴ ἀλήθεια γιὰ τήν ευρωπαϊκὴ παιδεία:

Τὸ σχολεῖο τῆς Εὐρώπης ἔχει ἀποχωριστεῖ ἀπὸ τὴν πίστη στὸν Θεό. Σ' αὐτὸ ἔγκειται ἡ μεταστροφή της σὲ δηλητηριάστρια, σ' αὐτὸ ἔγκειται καὶ ὁ θάνατος τῆς εὐρωπαϊκῆς ἀνθρωπότητας. Στοὺς εἰδωλολατρικοὺς πολιτισμοὺς δὲν χωριζόταν ποτὲ ἡ ἐπιστήμη ἀπὸ τὴν θρησκεία, μολονότι ἡ θρησκεία ἦταν ἐσφαλμένη καὶ μωρή. Τοῦτο συνέβη μόνο στὴν Εὐρώπη. Σ' ἐκείνη τὴν Εὐρώπη ποὺ δέχθηκε τὴν πλέον τέλεια πίστη. Ὅμως, λόγῳ τῆς συγκρούσεώς της μὲ τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς ταγούς, κάκιωσε ἡ Εὐρώπη καὶ ἀπέρριψε τὴν τέλεια πίστη καὶ κράτησε τὴν τέλεια ἐπιστήμη. Ω, ἀδελφοί μου, ἀπέρριψε τὴν θεία γνώση καὶ δέχθηκε τὴν ἀνθρώπινη ἄγνοια! Πόσο μεγάλη μωρία καὶ πόσο σκότος! 

Στὴν θέση τοῦ Εὐαγγελίου σου (Χριστέ, λένε οἱ εὐρωπαῖοι) βρήκαμε τὴν βιολογία καὶ τὴν ζωολογία. Τώρα γνωρίζουμε ὅτι δὲν εἴμαστε δικοί σου ἀπόγονοι καὶ τοῦ οὐρανίου πατέρα σου, ἀλλὰ ἀπόγονοι τῶν οὐραγκοτάγκων καὶ τῶν γοριλῶν, δηλαδὴ τοῦ πιθήκου. Ἐμεῖς τώρα τελειοποιούμαστε γιὰ νὰ γίνουμε θεοί. Γιατί δὲν παραδεχόμαστε ἄλλους θεοὺς ἐκτὸς ἀπὸ ἐμᾶς.

Φύγε ἀπό μας. Δὲν σὲ ἀναγνωρίζουμε. Ἐμεῖς ἀκολουθοῦμε τὴν ἑλληνικὴ φιλοσοφία καὶ τὸν εὐρωπαϊκὸ πολιτισμὸ καὶ τὴν κουλτούρα, θέλουμε ἐλευθερία. Ἐμεῖς ἔχουμε τὰ πανεπιστήμια. Ἡ ἐπιστήμη εἶναι τὸ ὁδηγητικό μας ἀστέρι. Ὁ νοῦς μας εἶναι ὁ θεὸς τῶν θεῶν.

Συνεχίζει ὁ ἐπίσκοπος Νικόλαος:

Ὅταν ἐφευρέθηκε τὸ τηλεσκόπιο γιὰ τὴν παρατήρηση τῶν μακρινῶν ἀστέρων, οἱ Εὐρωπαῖοι ἐπιστήμονες τὸ ἑρμήνευσαν εἰς βάρος τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ.

Ὅταν ἐφευρέθηκε τὸ μικροσκόπιο, πάλι σαρκασμὸς καὶ χλευασμὸς γιὰ τὸν Χριστό.

Ὅταν ἐφευρέθηκε τὸ τραῖνο, ἡ ἀτμομηχανή, ἡ τηλεγραφία καὶ τὸ τηλέφωνο, ὅλος ὁ ἀέρας ἀντηχοῦσε ἀπὸ τὴν εὐρωπαϊκὴ αὐτοκαύχηση εἰς βάρος τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ Χριστοῦ Του.

Ὅταν εἶχαν ἐπινοήσει οἱ ἄνθρωποι μηχανὲς γιὰ τὸ ταξίδι στὶς θάλασσες, γιὰ τὸ πέταγμα στὸν ἀέρα, γιὰ τὴ συνομιλία ἀπὸ μεγάλες ἀποστάσεις, τότε φάνηκε ὁ Χριστὸς στὴν Εὐρώπη ὅτι εἶναι τόσο ἄχρηστος καὶ καθυστερημένος, ὅσο καὶ οἱ αἰγυπτιακὲς μούμιες.

Γιὰ ὅλα τὰ παραπτώματα τοῦ σύγχρονου μακράν τοῦ Θεοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος στηρίχτηκε στὴν γνώση, στὴν ἀνακάλυψη, στὴν ἐπιστήμη καὶ στὴν μόρφωση, σχολιάζει ὁ Γέροντας Παΐσιος:

«Οἱ Πατέρες ἐκείνης τῆς ἐποχῆς εἶχαν πολλὴ πίστη καὶ ἁπλότητα καὶ οἱ περισσότεροι ἦταν μέ λίγα μέν γράμματα, ἀλλά, ἐπειδὴ εἶχαν ταπείνωση καὶ ἀγωνιστικὸ πνεῦμα, δέχονταν συνέχεια τόν θεῖο φωτισμό· ἐνῶ στήν ἐποχή μας, πού ἔχουν αὐξηθῆ οἱ γνώσεις, δυστυχῶς ἡ λογική κλόνισε τήν πίστη τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τά θεμέλια καί γέμισε τίς ψυχὲς ἀπό ἐρωτηματικά καί ἀμφιβολίες. Ἔτσι, ἑπόμενο εἶναι νά στερούμεθα τά θαύματα, γιατί τό θαῦμα ζῆται καί δέν ἐξηγεῖται μέ τήν λογική.

Τό πολύ αὐτὸ κοσμικὸ πνεῦμα πού ἐπικρατεῖ στόν σημερινό ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος ἔχει στρέψει ὅλη τήν προσπάθεια στό πῶς νά ζήση καλύτερα, μέ μεγαλύτερη ἄνεση καί μέ λιγότερο κόπο, δυστυχῶς ἔχει ἐπιδράσει καί στούς περισσότερους πνευματικούς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι προσπαθοῦν καί αὐτοί πῶς νά ἁγιάσουν μέ λιγότερο κόπο – πράγμα πού δέν γίνεται ποτέ, γιατί «οἱ Ἅγιοι ἔδιναν αἷμα καί ἐλάμβαναν πνεῦμα».

…Ποῦ νά ἤξερες ὅτι μετά ἀπό λίγα χρόνια ὁ περισσότερος κόσμος θά παραμορφωθῆ ἀπό τήν μόρφωση – ἐπειδὴ διδάσκεται μέ τό πνεῦμα τῆς ἀθεΐας καί ὄχι μέ τό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, γιά νά ἁγιάση καί τήν ἐξωτερική μόρφωση – καὶ ἡ ἀπιστία θά φθάση σέ τέτοιο σημεῖο, ποῦ νά θεωροῦνται τά θαύματα γιά παραμύθια τῆς παλαιᾶς ἐποχῆς; Φυσικά, ὄταν εἶναι ὁ γιατρὸς ἄθεος, ὅσες ἐξετάσεις καί ἐάν κάνη σέ ἕναν Ἅγιο μέ τά ἐπιστημονικά μέσα (ἀκτίνες κ.λ.π.), δέν θά μπορέση νά διακρίνη τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Ἐνῶ, ἐάν ἔχη ἁγιότητα καί ὁ ἴδιος, θά ἰδῆ τήν θεία Χάρη νά ἀκτινοβολῆ».3

3 - Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου: «Ἁγιορεῖται Πατέρες καί Ἁγιορείτικα», ἔκδοση Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ὁ Θεολόγος Σουρωτή Θεσσαλονίκης.

orthodoxia-ellhnismos.gr