Ἡ δαιμονική «χρηστολογία».

Ὁ διάβολος στόν Παράδεισο μέ δόλο ἐξαπάτησε τόν ἄνθρωπο καί τόν ἐχώρισε ἀπό τήν θεία δόξα καί ἀπό τήν οὐράνια ἄκτιστη καί αἰώνια Ἐκκλησία τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἡ δῆθεν καλωσύνη-χρηστολογία τοῦ διαβόλου (ἀπό δῆθεν ἐνδιαφέρον γιά αὐτούς) ἐξαπάτησε τήν Εὔα καί τόν Ἀδάμ. Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

Ὁ σκοπός τοῦ διαβόλου εἶναι νά «ἐξωεκκλησιάσει» τόν ἄνθρωπο πού ἔχει ἐνταχθεῖ στήν Ἁγία μας Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Μέ ψεύτικα δῆθεν ἀπό καλωσύνη καί ἐνδιαφέρον λόγια προσπαθεῖ νά τόν ἀπομακρύνει ἀπό τόν Θεό καί τήν Ἁγία μας ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.
Τόν προετοιμάζει μέ, δῆθεν ἀπό ἐνδιαφέρον, ἐρωτήματα τοῦ τύπου:«τί σᾶς διδάσκει ὁ Θεός; Τί εἶναι αὐτά πού λέει ἡ Ἐκκλησία; Γίνονται αὐτά σήμερα; κ.λ.π.» Κατόπιν ἔχει ἕτοιμη τήν πρόταση-διαβολή

γιά ἀπομάκρυνση ἀπό τήν ὑπακοή στό Θεό καί τήν Ἐκκλησία καί συγχρόνως μία δική του συνταγή αὐτοθέωσης…«Ὁ δόλιος», λέγει ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης ἀναφερόμενος στόν διάβολο καί τήν ἀπάτη πού χρησιμοποίησε γιά νά πλανήσῃ τούς Πρωτόπλαστους, «μέ δόλο προετοίμασε τὸν ταλαίπωρο ἄνθρωπο μέ χρηστές δῆθεν συμβουλές νά παραβῇ τήν ἐντολή πού ἐνεργεῖ τήν θέωσί [του]. Καί ἀλλοίμονο! ἀφοῦ τόν ἀποχώρισε ἀπό τήν θεία δόξα, νόμιζε ὁ ἀντάρτης, ὅσον ἀφορᾶ τόν ἑαυτό [του], ὅτι εἶναι κάποιος Ὀλυμπιονίκης, ἐπειδὴ μπόρεσε νὰ διακόψῃ τὴν ἐκπλήρωσι τῆς προαιωνίου ἀποφάσεως τοῦ Θεοῦ»¹.
Πανηγύρισε ὁ διάβολος μέ τήν πτώση τῶν Πρωτοπλάστων. Τήν «ἔπαθε» ὅμως μέ τήν Σταύρωση καί τήν Ἀνάσταση τοῦ νέου Ἀδάμ τοῦ Χριστοῦ καί τήν φανέρωση τῆς νέας Εὔας τῆς Παναγίας μας, ἀπό τήν ὁποία ἐπήγασε τό Ξύλον τῆς Ζωῆς.
Τώρα, ὅποιος θέλει μπορεῖ νά ἐντάσσεται στήν νέα πραγματικότητα πού φανερώθηκε στήν γῆ διά τῆς σωτήριας οἰκονομίας τοῦ Χριστοῦ: στήν Ἁγία μας ὀρθόδοξη ἐκκλησία. Ἐντασσόμενος καί παραμένοντας σωστά ἐντός Της, περιφρονεῖ καί ἐξευτελίζει τήν δαιμονική χρηστολογία, ἐργαζόμενος τά ἔργα τῆς ὑπακοῆς πρός τίς θεῖες ἐντολές. Προχωρεῖ ἔτσι ἀπό «δόξης εἰς δόξαν», καταισχύνοντας τόν πονηρό.

Ὁ ἀληθινά ἐκκλησιαστικοποιημένος χριστιανός μέ τήν ζωή πού κάνει ἀφαιρεῖ τήν καύχηση τοῦ διαβόλου ὅτι τάχα κατάφερε νά ἀνακόψει τήν προαιώνια βουλή-ἀπόφαση τοῦ Θεοῦ γιά τήν θέωση τοῦ ἀνθρώπου.
Γι’ αὐτό ὁ διάβολος μισεῖ τούς ἀγωνιζομένους χριστιανούς καί τούς πολεμᾶ μέ λύσσα. Οἱ ἀληθινοί χριστιανοί ὅμως τόν ἐξευτελίζουν καί τόν καταπατοῦν, σύμφωνα μέ τόν λόγο τοῦ Κυρίου:« Ἰδοὺ ἐγὼ τώρα σᾶς δίδω τὴν ἐξουσίαν νὰ πατῆτε ἐπάνω εἰς φίδια καὶ σκορπιούς, νὰ ποδοπατῆτε καὶ νὰ ἐξουθενώνετε ὅλην τὴν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ, δηλαδὴ τοῦ διαβόλου, καὶ τίποτε ἀπὸ ὅσα αὐτὸς ἐνάντιόν σας πανουργεύεται καὶ ἐφευρίσκει δὲν θὰ σᾶς ἀδικήση ἡ βλάψη»².

Ὁ ἀρχέκακος ὄφις δέν παύει βέβαια καί σήμερα νά συκοφαντεῖ τόν Θεό στούς ἀνθρώπους ὡς ψεύστη, μέ τήν ἀπατηλή λογικοφανή «χρηστολογία» του. Εἴτε μέσῳ λογισμῶν εἴτε μέσῳ ἀνθρώπων-ὀργάνων του (αἱρετικῶν, ἐκκοσμικευμένων «χριστιανῶν» κληρικῶν καί λαϊκῶν, συγγενῶν μας ἤ καί «φίλων»), προσπαθεῖ νά ἀποσπάσει τούς εὐσεβεῖς ὀρθοδόξους χριστιανούς ἀπό τήν μάνδρα τοῦ Χριστοῦ καί νά σταματήσει τήν ὑπακοή τους στόν Καλό Ποιμένα.

Ἡ συνταγή γιά τήν εὔκολη θέωση μέσῳ τῆς «ἀτομικῆς αὐτοβελτίωσης», «χωρίς μεσίτες», ἔξω ἀπό τήν Ἁγία μας Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, πιστεύοντας σ’ ἕναν φιλοσοφικό Θεό καί ἔχοντας σάν ἠθικό κώδικα τήν Ἁγία Γραφή (π.χ Προτεστάντες) ἤ ἀκόμη ἔχοντας μία δικῆς τους κατασκευῆς δαιμονική «ἠθική», ὅπου τά πάντα ἐπιτρέπονται, προσφέρεται καί σήμερα ἀπό τόν πονηρό.
Οἱ πιστοί χριστιανοί (κληρικοί, μοναχοί καί λαϊκοί) τόν περιφρονοῦν, ζώντας δυναμικά ἐντός τῆς Ἁγίας Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, βιώνοντας τόν ζῶντα ἀληθινό Θεό. Δέν ἀκοῦν οὔτε ἀκολουθοῦν τήν ψεύτικη, τήν «τάχα γιά τό καλό τους», διδασκαλία καί συμβουλευτική του.
Γι' αυτό καί τόν ἐξοργίζουν, κάνοντας τον νά ἐπιτίθεται μέ μανία ἐναντίον τους. Ὅμως μάταια κοπιάζει…
Τελικά ὁ διάβολος ἐξευτελίζεται μέ τήν δύναμη τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία ἐνισχύει τούς ἀγωνιστές. Οἱ κληρικοί, οἱ μοναχοί ὅπως καί οἱ ἐν τῷ κόσμῳ ἀγωνιζόμενοι «νομίμως» λαϊκοί χριστιανοί, μέ τήν ἀληθινά ἐκκλησιαστικοποιημένη ζωή τους, ἀποτελοῦν μία ἠχηρή ἐξουδενωτική ἀπάντηση στήν διαβολική χρηστολογία καί ψεύτικη «καλωσύνη».

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Τῼ ΘΕῼ ΔΟΞΑ!

Ὑποσημειώσεις
1. Ἁγίων Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου καί Μακαρίου τοῦ Νοταρᾶ, Φιλοκαλία τῶν Ἱερῶν Νηπτικῶν συνερανισθεῖσα παρά τῶν Ἁγίων καί Θεοφόρων Πατέρων, ἐν ᾗ διά τῆς κατά τήν πράξιν καί θεωρίαν ἠθικῆς φιλοσοφίας ὁ νοῦς καθαίρεται, φωτίζεται καί τελειοῦται καί εἰς ἥν προσετέθησαν τά ἐκ τῆς ἐν Βενετίᾳ ἐκδόσεως ἐλλείποντα κεφάλαια τοῦ μακαρίου Πατριάρχου Καλλίστου, ἔκδοσις Α΄, Ἐπιμέλεια ἀδελφῶν Ἱεροῦ Κοινοβίου Μονῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Μπούρα-Λεοντάρι Ἀρκαδίας, Ἔκδοσις Α΄ 2010 (στό ἑξῆς: Φιλοκαλία),τόμος Α΄, Προοίμιον εἰς τήν παροῦσαν βίβλον, σελ. 57: «Δόλῳ ὁ δόλιος τόν δείλαιον κατασοφισάμενος ἄνθρωπον, χρηστολόγοις δῆθεν βουλαῖς παραβῆναι τήν θεοποιόν ἐντολήν παρεσκεύασε. Καί τῆς θείας δόξης, φεῦ, τοῦτον ἀποχωρίσας, Ὀλυμπιονίκης τις εἶναι ὁ ἀντάρτης ἐδόκει καθ’ ἑαυτόν, ὡς δυνηθείς διακόψαι τῆς προαιωνίου βουλῆς τοῦ Θεοῦ τήν ἐκπλήρωσιν»Φιλοκαλία Μετάφραση, σελ. 17.

2. Λκ. ι΄, 19. «ἰδοὺ δίδωμι ὑμῖν τὴν ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καὶ σκορπίων καὶ ἐπὶ πᾶσαν τὴν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ, καὶ οὐδὲν ὑμᾶς οὐ μὴ ἀδικήσῃ» . (Ἡ μετάφραση εἶναι τοῦ Ἰ. Κολιτσάρα)

Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

anavaseis