Η στρατηγική συμμαχία Τουρκίας-Ισραήλ, απομονώνει Ελλάδα και Ρωσία.

Το Ισ­ρα­ήλ δί­νει στην Τουρ­κί­α τα ό­πλα που θέ­λει, της δι­δά­σκει τον ει­δι­κό πό­λε­μο, της δί­νει πλη­ρο­φο­ρί­ες....

Η στρα­τη­γι­κή στρα­τιω­τι­κή και οι­κο­νο­μι­κή συμ­μα­χί­α που α­να­πτύσ­σει η Τουρ­κί­α με το Ισ­ρα­ήλ, εί­ναι α­πο­τέ­λε­σμα της α­πο­μά­κρυν­σής της α­πό την Ορ­γά­νω­ση Ι­σλα­μι­κών Κρα­τών και την Ε.Ε., του ε­ξαι­ρε­τι­κού πε­ριο­ρι­σμού των σχέ­σε­ων της με τις χώ­ρες της Μέ­σης Α­να­το­λής και του α­διε­ξό­δου στο ε­σω­τε­ρι­κό.

 Ό­λα αυ­τά α­φή­νουν την Τουρ­κί­α μό­νη στο διε­θνές πε­δί­ο. Μπο­ρεί να ει­πω­θεί, ό­τι η Τουρ­κί­α πε­τά­χτη­κε έ­ξω και α­πό το τζα­μί και α­πό την εκ­κλη­σί­α. Το α­διέ­ξο­δο έ­φε­ρε μα­ζί του τον ε­βρα­ϊ­κό κό­σμο,τον ε­να­γκα­λι­σμό με την συ­να­γω­γή. Ό­σο με­γα­λώ­νει η α­πο­μό­νω­σή της, «σαν τον πνιγ­μέ­νο που α­πό τα μαλ­λιά πιά­νε­ται»,τό­σο ε­να­γκα­λί­ζε­ται τις Η­ΠΑ και το Ισ­ρα­ήλ.

Βα­θαί­νει η στρα­τη­γι­κή συμ­μα­χί­α α­νά­με­σα στην Τουρ­κί­α και Η­ΠΑ-Ισ­ρα­ήλ

Ο ι­θύ­νων νους του σχε­δί­ου εί­ναι οι Η­ΠΑ. Το πό­δι της στην Ευ­ρώ­πη εί­ναι η Αγ­γλί­α, ε­νώ στην Μέ­ση Α­να­το­λή το Ισ­ρα­ήλ. Οι Η­ΠΑ θέ­λουν να ε­γκα­τα­στή­σουν την«και­νού­ρια τά­ξη πραγ­μά­των» στην Μέ­ση Α­να­το­λή, να κα­τα­στή­σουν α­νε­νερ­γές την Ρω­σί­α και την Ευ­ρώ­πη, να συ­νε­χί­σουν το ρό­λο του μο­να­δι­κού χω­ρο­φύ­λα­κα στην πε­ριο­χή,να ι­διο­ποι­η­θούν μό­νες τις α­γο­ρές της Μέ­σης Α­να­το­λής και να θέ­σουν υ­πό τον έ­λεγ­χό τους τα πε­τρέ­λαια της Κε­ντρι­κής Α­σί­ας και του Καυ­κά­σου.

Ο πρώ­ην Σύμ­βου­λος του Λευ­κού Οί­κου Μπρε­ζίν­σκι, δη­λώ­νει α­νοι­χτά τι ση­μα­σί­α έ­χει αυ­τή η πε­ριο­χή για τις Η­ΠΑ: «Η πρω­ταρ­χι­κή πε­ριο­χή της γε­ω­στρα­τη­γι­κής πο­λι­τι­κής των Η­ΠΑ πρέ­πει να εί­ναι αυ­τό το πε­δί­ο και σχε­τι­κά μ’ αυ­τό υ­πάρ­χουν δύ­ο λό­γοι:

 Ο πρώ­τος εί­ναι ό­τι, ως γνω­στόν, σ’αυ­τή την πε­ριο­χή υ­πάρ­χουν τρο­μα­κτι­κά α­πο­θέ­μα­τα φυ­σι­κού α­ε­ρί­ου και πε­τρε­λαί­ου και η κα­τα­νά­λω­ση ε­νέρ­γειας πα­γκο­σμί­ως αυ­ξά­νει με ι­λιγ­γιώ­δεις ρυθ­μούς. Ο δεύ­τε­ρος εί­ναι ό­τι, αυ­τά τα «Βαλ­κά­νια της Ευ­ρα­σί­ας» ε­γκυ­μο­νούν με­γά­λη α­στά­θεια και α­να­στα­τώ­σεις. Διό­τι δυ­νά­μεις της πε­ριο­χής ό­πως η Ρω­σί­α, το Ι­ράν και η Τουρ­κί­α μπο­ρούν να ε­μπλα­κούν σε δια­μά­χη για τον έ­λεγ­χο αυ­τού του πε­δί­ου. Για να ε­μπο­δί­σου­με μια τέ­τοια δια­μά­χη και την η­γε­μό­νευ­ση ο­ποιασ­δή­πο­τε α­πό αυ­τές τις χώ­ρες στην πε­ριο­χή, προ­ϋ­πό­θε­ση εί­ναι η ε­πέμ­βα­ση με δυ­να­μι­κό τρό­πο ε­δώ των Η­ΠΑ. Πώς θα γί­νει αυ­τό; Φυ­σι­κά βο­η­θώ­ντας το Κα­ζακ­στάν, το Ουζ­μπε­κι­στάν και τον Α­ζερ­μπα­ϊ­τζάν, χώ­ρες κλει­διά στην πε­ριο­χή.»
Η Μέ­ση Α­να­το­λή α­πο­τε­λεί κου­βά­ρι α­ντι­θέ­σε­ων. Και το πα­ρα­μι­κρό λά­θος α­νοί­γει το δρό­μο για πο­λύ ά­σχη­μα α­πο­τε­λέ­σμα­τα στην πο­λι­τι­κή σχέ­σε­ων και συμ­μα­χιών. Οι Η­ΠΑ, χά­νουν πια το ρό­λο του μο­να­δι­κού πα­γκό­σμιου χω­ρο­φύ­λα­κα. Οι α­ντι­θέ­σεις και οι δια­μά­χες με­τα­ξύ των ι­μπε­ρια­λι­στι­κών χω­ρών, αν και δεν έ­χουν με­τα­πη­δή­σει σε στρα­τιω­τι­κό ε­πί­πε­δο, ό­σο πά­νε και βα­θαί­νουν ό­μως α­πό πο­λι­τι­κής, οι­κο­νο­μι­κής και δι­πλω­μα­τι­κής πλευ­ράς.

Η Ρω­σί­α, θέ­λει να ξα­να­φθά­σει στην πα­λιά σο­βιε­τι­κή της ε­πιρ­ρο­ή και κα­τα­βά­λλει με­γά­λες προ­σπά­θειες γι’ αυ­τό. Αυ­τές τις μέ­ρες ε­να­ντιώ­νε­ται α­νοι­χτά στη ε­πί­θε­ση που σχε­διά­ζουν οι Η­ΠΑ ε­να­ντί­ον του Ι­ράκ και ε­πι­ζη­τεί έ­να α­πο­τέ­λε­σμα προς την κα­τεύ­θυν­ση των δι­κών της δι­πλω­μα­τι­κών συμ­φε­ρό­ντων.

Το Ι­ράκ, α­ξιο­λο­γεί α­πό την πλευ­ρά του, την συμ­φω­νί­α που έ­κα­νε με την Ρω­σί­α, ως «νί­κη»ε­να­ντί­ον των Η­ΠΑ. Η Ρω­σί­α, που αυ­ξά­νει την ε­πιρ­ρο­ή της στη Μέ­ση Α­να­το­λή, εν­δυ­να­μώ­νει ό­λο και πε­ρισ­σό­τε­ρο τις σχέ­σεις της με την Κί­να, το Ι­ράν, τη Λι­βύ­η, τη Συ­ρί­α και το Ι­ράκ και προ­χω­ρά­ει σε και­νού­ριες συμ­μα­χί­ες. Πα­ράλ­λη­λα μ’ αυ­τό,εν­δια­φέ­ρε­ται ε­ντό­νως και για το κουρ­δι­κό ζή­τη­μα.

Η Ε.Ε. δεν συμ­φω­νεί πια ό­πως πα­λιά με το κα­θε­τί των Η­ΠΑ. Και αυ­τή ε­να­ντιώ­νε­ται α­νοι­χτά στην ε­πί­θε­ση που σχε­διά­ζουν οι Η­ΠΑ ε­να­ντί­ον του Ι­ράκ. Με τον ί­διο τρό­πο ε­να­ντιώ­θη­κε και στο σχέ­διο διεύ­ρυν­σης του ΝΑ­ΤΟ. Η Γαλ­λί­α δε, προ­σπα­θεί ν’ αυ­ξή­σει την ε­πιρ­ρο­ή της μέ­σω της Δυ­τι­κο­ευ­ρω­πα­ϊ­κής Έ­νω­σης. Οι α­ντι­θέ­σεις και οι δια­μά­χες α­νά­με­σα στις Η­ΠΑ και την Ε.Ε., σχε­τι­κά με τις α­γο­ρές της Μέ­σης Α­να­το­λής, αυ­ξά­νο­νται. Και η Ια­πω­νί­α και η Κί­να, ε­ξάλ­λου,βρί­σκο­νται σε α­ντι­θέ­σεις με τις Η­ΠΑ.

Μέ­σα σ’ αυ­τό το κου­βά­ρι των α­ντι­θέ­σε­ων η συμ­μα­χί­α και η στρα­τη­γι­κή συ­νερ­γα­σί­α των Η­ΠΑ, του Ισ­ρα­ήλ και της Τουρ­κί­ας, εμ­φα­νί­ζουν το ζή­τη­μα σε ό­λες του τις δια­στά­σεις.

Οι Η­ΠΑ, μέ­χρι σή­με­ρα,διε­ξή­γα­γαν την πο­λι­τι­κή τους στη Μέ­ση Α­να­το­λή,στη­ρι­ζό­με­νες πρω­ταρ­χι­κά στο Ισ­ρα­ήλ. Με τη δή­θεν «λύ­ση» που ε­πέ­φε­ραν στο Πα­λαι­στι­νια­κό, προ­σπά­θη­σαν να πά­ρουν την υ­πο­στή­ρι­ξη των Α­ρα­βι­κών χω­ρών και μέ­σα σ’ αυ­τό το πλαί­σιο να βελ­τιώ­σουν τις σχέ­σεις τους αυ­τές. Πά­νω σ’ αυ­τό το θέ­μα έ­γι­ναν ση­μα­ντι­κά βή­μα­τα. Ό­μως η ε­ξέ­λι­ξη του κι­νή­μα­τος του ΡΚΚ, η ι­σχυ­ρο­ποί­η­σή του στο Νό­τιο Κουρ­δι­στάν, ε­πη­ρέ­α­σαν σε ση­μα­ντι­κό βαθ­μό τις ε­ξε­λί­ξεις και την πο­λι­τι­κή των Η­ΠΑ.

Το τουρ­κι­κό κρά­τος ευ­ρι­σκό­με­νο σε α­διέ­ξο­δο, α­κρι­βώς σ’ αυ­τό το ση­μεί­ο μπή­κε σε και­νού­ριες α­να­ζη­τή­σεις, α­νέ­πτυ­ξε και­νού­ριες συμ­μα­χί­ες.Οι σχέ­σεις, που με ε­πι­μο­νή προ­ω­θούν οι Η­ΠΑ, κα­τά με­γά­λο πο­σο­στό α­να­πτύσ­σο­νται προς την κα­τεύ­θυν­ση των συμ­φε­ρό­ντων του Ισ­ρα­ήλ. Και ι­δε­ο­λο­γι­κά και πο­λι­τι­κά και στρα­τιω­τι­κά,δια­μορ­φώ­νο­νται ως έκ­φρα­ση των συμ­φε­ρό­ντων του Ισ­ρα­ήλ.

Βα­σι­κά το Ισ­ρα­ήλ, κα­θι­στώ­ντας την Τουρ­κί­α ο­λο­κλη­ρω­τι­κά ε­ξαρ­τώ­με­νη α­πό αυ­τό, ε­πι­διώ­κει τον στό­χο της κυ­ριαρ­χί­ας του μέ­χρι τον Ευ­φρά­τη. Το Γε­νι­κό Ε­πι­τε­λεί­ο του Ισ­ρα­ήλ δε,κά­νει λό­γο για τη δη­μιουρ­γί­α μιας ι­δε­α­τής σύν­δε­σης που θα ε­νώ­νει την Τουρ­κί­α και το Ισ­ρα­ήλ πά­νω α­πό την Συ­ρί­α και τον Λί­βα­νο. Το νό­η­μα ό­λων αυ­τών εί­ναι ξε­κά­θα­ρο: το Ισ­ρα­ήλ, στο πο­λι­τι­κό και στρα­τιω­τι­κό πε­δί­ο, θέ­λει να ε­ξα­πλω­θεί μέ­χρι τα βου­νά Ζά­γρος.

Τα ό­νει­ρα ή οι πο­λι­τι­κές αυ­τές, σε ποιο βαθ­μό θα πραγ­μα­το­ποι­η­θούν ή ό­χι αυ­τό εί­ναι άλ­λο ζή­τη­μα. Ό­μως αυ­τό, που α­ξιο­λο­γεί­ται σαν φα­ντα­σί­ω­ση,γο­να­τί­ζει τους λα­ούς της Μέ­σης Α­να­το­λής μέ­σα στην τα­νά­λια Τουρ­κί­ας-Ισ­ρα­ήλ. Το πιο ε­πα­να­στα­τι­κό, το πιο κι­νη­τι­κό λα­ϊ­κό δυ­να­μι­κό στη γη, βρί­σκε­ται σ’ αυ­τή τη γε­ω­γρα­φί­α.Αυ­τό α­πο­τε­λεί για τον ι­μπε­ρια­λι­σμό μια α­πει­λή πρώ­του βαθ­μού. Αυ­τό που θέ­λουν να κα­θυ­πο­τά­ξουν εί­ναι το ε­δώ ε­πα­να­στα­τι­κό λα­ϊ­κό δυ­να­μι­κό.

Βα­σι­κά, αυ­τό συγ­χρό­νως α­πο­τε­λεί και τον θρη­σκευ­τι­κό-ι­δε­ο­λο­γι­κό στό­χο του Ισ­ρα­ήλ ό­πως δια­τυ­πώ­νε­ται στη Βί­βλο. Το ό­νει­ρο του «με­γά­λου Ισ­ρα­ήλ»αρ­χί­ζει στα σύ­νο­ρα του Ευ­φρά­τη. Οι φα­να­τι­κοί του Ισ­ρα­ήλ και ο τω­ρι­νός πρω­θυ­πουρ­γός του Ισ­ρα­ήλ Νε­τα­νιά­χου, ε­δώ και χρό­νια εί­ναι κύ­ριοι μιας πο­λι­τι­κής που στη­ρί­ζε­ται σ’ αυ­τή την ρα­τσι­στι­κή, α­ντι­δρα­στι­κή ι­δε­ο­λο­γί­α.

Η ι­δε­ο­λο­γί­α αυ­τή που πλέ­κε­ται μ’ έ­να μυ­στι­κι­στι­κό-θρη­σκευ­τι­κό πλέγ­μα, φέ­ρει μέ­σα της μια ρα­τσι­στι­κή-φα­σι­στι­κή ε­πι­θε­τι­κό­τη­τα που στη­ρί­ζε­ται στον πυ­ρή­να της στον στε­νό ε­βρα­ϊ­κό ε­θνι­κι­σμό.

Και α­πό ι­στο­ρι­κής πλευ­ράς, αυ­τό α­πο­τε­λεί το ό­νει­ρο των φα­να­τι­κών σιω­νι­στών. Σή­με­ρα αυ­τό το φα­να­τι­κό,α­ντι­δρα­στι­κό, φα­σι­στι­κό κομ­μά­τι, με την τρι­πλή «ιε­ρή συμ­μα­χί­α» που έ­χει δη­μιουρ­γη­θεί, προ­σπα­θεί να πραγ­μα­το­ποι­ή­σει αυ­τό το ό­νει­ρο.

Το κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ, α­πό την ί­δρυ­σή του μέ­χρι σή­με­ρα, πρώ­τη φο­ρά φτά­νει στην δυ­να­τό­τη­τα μιας τέ­τοιας συμ­μα­χί­ας στη Μέ­ση Α­να­το­λή. Μέ­χρι σή­με­ρα, πα­ρά την υ­πο­στή­ρι­ξη των Η­ΠΑ και των άλ­λων ι­μπε­ρια­λι­στι­κών χω­ρών, ή­ταν α­πο­μο­νω­μέ­νο α­πό ό­λες τις χώ­ρες της Μέ­σης Α­να­το­λής. Η κα­τά­στα­ση αυ­τή δυ­σκό­λευε πο­λύ το Ισ­ρα­ήλ. Το Ισ­ρα­ήλ μ’ αυ­τή τη συμ­μα­χί­α α­πο­κτά­ει και­νού­ριες δυ­να­το­τή­τες στη Μέ­ση Α­να­το­λή.

Οι ισ­ρα­η­λι­νοί αρ­μό­διοι που υ­πο­λο­γί­ζουν να κερ­δί­σουν 150 δισ. δο­λά­ρια 2 α­πό την α­να­νέ­ω­ση του στρα­τιω­τι­κού ε­ξο­πλι­σμού της Τουρ­κί­ας,α­να­γνω­ρί­ζουν στις α­μυ­ντι­κές α­νά­γκες της Ά­γκυ­ρας «έ­να εν δυ­νά­μει χρυ­σω­ρυ­χεί­ο» για το ε­βρα­ϊ­κό κρά­τος. Ο υ­πουρ­γός Ά­μυ­νας του Ισ­ρα­ήλ Γι­τζάκ Μό­ντερ­χα­ϊ έ­θε­σε την ε­πί­σκε­ψη του στην Ά­γκυ­ρα, που θε­ω­ρή­θη­κε σαν το α­πό­γειο στις σχέ­σεις Τουρ­κί­ας-Ισ­ρα­ήλ, σ’ αυ­τή την προ­ο­πτι­κή.

Το σύ­νο­λο των συμ­φω­νιών,παίρ­νει σαν βά­ση τους ε­ξο­πλι­σμούς. Ο ε­ξο­πλι­σμός της Τουρ­κί­ας γί­νε­ται ε­ξαρ­τώ­με­νος α­πό το Ισ­ρα­ήλ. Οι Η­ΠΑ, μέ­σω του Ισ­ρα­ήλ, φέρ­νουν την Τουρ­κί­α σε μί­α πιο στε­νή σχέ­ση ε­λέγ­χου.Έ­τσι οι Η­ΠΑ, εν­δυ­να­μώ­νουν τον στρα­τη­γι­κό τους σύμ­μα­χο στην πε­ριο­χή, το Ισ­ρα­ήλ. Οι Η­ΠΑ ε­πι­βά­λλουν με ε­πι­μο­νή μια τέ­τοια σχέ­ση και συμ­μα­χί­α στην Τουρ­κί­α. Η Τουρ­κί­α α­πό την άλ­λη, α­πό τα δι­κά της α­νοι­χτά μέ­τω­πα, το βλέ­πει α­να­γκαί­ο. Η ε­ξά­ντλη­ση των ο­πλι­κών α­πο­θε­μά­των λό­γο του πο­λύ­χρο­νου πο­λέ­μου στο Κουρ­δι­στάν, η προ­ϊ­ού­σα πε­ρι­θω­ριο­ποί­η­σή της στις ε­ξω­τε­ρι­κές της σχέ­σεις, το α­διέ­ξο­δο που α­ντι­με­τω­πί­ζει στο ε­σω­τε­ρι­κό, η μη πα­ρο­χή της α­παι­τού­με­νης βο­ή­θειας α­πό την Ε.Ε., την Ορ­γά­νω­ση Ι­σλα­μι­κών Κρα­τών και τις τουρ­κι­κές Δη­μο­κρα­τί­ες στην Κε­ντρι­κή Α­σί­α, το α­διέ­ξο­δο στο ο­ποί­ο ο­δη­γεί­ται ο πό­λε­μος στο Κουρ­δι­στάν, δί­νουν βά­ρος στις σχέ­σεις τέ­τοιων κα­τευ­θύν­σε­ων που προ­βάλ­λο­νται ως μια νέ­α «λύ­ση».

Στη κα­τά­στα­ση αυ­τή, οι Τουρ­κι­κές Έ­νο­πλες Δυ­νά­μεις,ε­να­πο­θέ­τουν τις ελ­πί­δες τους ο­λο­κλη­ρω­τι­κά στο Ισ­ρα­ήλ,χά­νο­ντας έ­τσι α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο την πρω­το­βου­λί­α ε­ξω­τε­ρι­κής ε­πί­θε­σης. Με­ρι­κοί δη­λώ­νουν ε­πι­μό­νως ό­τι η συμ­μα­χί­α Τουρ­κί­ας-Ισ­ρα­ήλ δεν στρέ­φε­ται ε­να­ντί­ον του ε­θνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κού α­γώ­να στο Κουρ­δι­στάν υ­πό την η­γε­σί­α του ΡΚΚ και ε­να­ντί­ον των λα­ών της πε­ριο­χής, αλ­λά ό­τι έ­γι­νε «προς την κα­τεύ­θυν­ση της δη­μιουρ­γί­ας και­νού­ριων ι­σορ­ρο­πιών σε πα­γκό­σμια κλί­μα­κα».

 Ό­μως οι σχέ­σεις α­νά­με­σα στην Τουρ­κί­α και το Ισ­ρα­ήλ δεν εί­ναι και­νού­ριες, αλ­λά ι­στο­ρι­κές σχέ­σεις αιώ­νων 3. Πέ­ρα απ’ αυ­τό, σε μια πε­ρί­ο­δο που εί­χα­με α­κό­μα τον δι­πο­λι­κό κό­σμο, α­πό το 1984 και πέ­ρα δη­λα­δή, η δι­πλω­μα­τι­κή και στρα­τιω­τι­κή κί­νη­ση με­τα­ξύ Τουρ­κί­ας και Ισ­ρα­ήλ ε­ντεί­νε­ται ο­λο­έ­να. Φθά­νο­ντας στη δε­κα­ε­τί­α του ’90, οι σχέ­σεις Τουρ­κί­ας-Ισ­ρα­ήλ ε­κτο­ξεύ­τη­καν στα ύ­ψη.

Στις 21 Ια­νουα­ρί­ου, στην ε­φη­με­ρί­δα Μιλ­λιέτ, εμ­φα­νί­στη­κε η ε­ξής εί­δη­ση: «Τον Α­πρί­λιο του 1994 τουρ­κι­κές μο­νά­δες α­σφα­λεί­ας ορ­γά­νω­σαν ε­πι­χεί­ρη­ση ε­ξό­ντω­σης του αρ­χη­γού του ΡΚΚ, Ά­πο, στη Συ­ρί­α...

Για την εν λό­γω ε­πι­χεί­ρη­ση ξο­δεύ­τη­καν 10 εκ. δο­λά­ρια α­πό τα μυ­στι­κά κον­δύ­λια ε­νώ αυ­τή έ­γι­νε σε συ­νερ­γα­σί­α με το Ισ­ρα­ήλ. Στις τουρ­κι­κές μο­νά­δες α­σφα­λεί­ας δό­θη­κε εκ­παί­δευ­ση, ει­δι­κά ό­πλα και ε­ξο­πλι­σμός». Η εί­δη­ση ε­πι­βε­βαιώ­θη­κε και στην έκ­θε­ση για το Σου­σουρ­λούκ που ε­τοί­μα­σε ο υ­πεύ­θυ­νος του Γρα­φεί­ου του Πρω­θυ­πουρ­γού, Κου­τλού Σα­βάς. Πολ­λές εί­ναι οι εν­δια­φέ­ρο­υσες πλευ­ρές αυ­τού του ζη­τή­μα­τος, αυ­τή ό­μως που μας εν­δια­φέ­ρει ε­δώ εί­ναι ό­τι η α­πό­πει­ρα δο­λο­φο­νί­ας ο­μο­λο­γεί­ται ε­πί­ση­μα ό­τι έ­γι­νε α­πό το κρά­τος και σε συ­νερ­γα­σί­α με το Ισ­ρα­ήλ.

Η στρα­τη­γι­κή αυ­τή συμ­μα­χί­α,δί­νει μια και­νού­ρια προ­ώ­θη­ση στις σχέ­σεις ε­ξάρ­τη­σης. Ό­πως δή­λω­σε κι ο υ­πουρ­γός ε­ξω­τε­ρι­κών της Τουρ­κί­ας Ι­σμα­ήλ Τζεμ4:«Ο­ρι­σμέ­νοι στρα­τη­γι­κοί στό­χοι και προ­σεγ­γί­σεις που α­νέ­πτυ­ξαν οι Η­ΠΑ το τε­λευ­ταί­ο διά­στη­μα, φαί­νε­ται ό­τι πλη­σιά­ζουν πε­ρισ­σό­τε­ρο α­πό ό­,τι στο πα­ρελ­θόν τις δι­κές μας στρα­τη­γι­κές και προ­σπά­θειές». Ε­πί­σης: «η Τουρ­κί­α, δεν εί­ναι θε­α­τής στην πε­ριο­χή, αλ­λά έ­χει κά­ποιο ρό­λο».

Αυ­τό θέ­τει ε­πί τά­πη­τος την ε­ξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή του τουρ­κι­κού κρά­τους. Οι σχέ­σεις με τις Η­ΠΑ, ε­κτός α­πό συ­νέ­χεια των προ­η­γού­με­νων, τις ξε­περ­νούν σε βά­θος και σε έ­κτα­ση. Η σύ­γκλι­ση των στρα­τη­γι­κών της στό­χων με τις Η­ΠΑ εί­ναι η α­νά­γκη της πο­λι­τι­κής της«ε­πέ­κτα­σης-ε­ξά­πλω­σης». «Ο ρό­λος» α­παι­τεί α­κρι­βώς αυ­τό.Έ­τσι, και η ει­σβο­λή στο Νό­τιο Κουρ­δι­στάν (Β. Ι­ράκ) εί­ναι α­πο­τέ­λε­σμα αυ­τής της πο­λι­τι­κής. Α­πό τα πε­τρέ­λαια της Μο­σού­λης-Κιρ­κούκ, το πε­τρέ­λαιο και το φυ­σι­κό α­έ­ριο του Α­ζερ­μπα­ϊ­τζάν και του Κα­ζακ­στάν, μέ­χρι το ζή­τη­μα του νε­ρού στη Μέ­ση Α­να­το­λή, α­κο­λου­θεί­ται μια συ­νε­χής πο­λι­τι­κή. Οι Η­ΠΑ,αρ­χι­κά στη­ρι­ζό­με­νες στην Τουρ­κί­α και το Ισ­ρα­ήλ, στο­χεύ­ουν στα ε­πι­θυ­μη­τά γι’ αυ­τές α­πο­τε­λέ­σμα­τα. Α­πό την άλ­λη ό­μως,κα­θώς η Τουρ­κί­α α­δυ­να­τεί να γί­νει μια πε­ρι­φε­ρεια­κή δύ­να­μη,δη­λώ­νουν ό­τι η ε­πέμ­βα­ση στην πε­ριο­χή α­πο­τε­λεί α­πα­ραί­τη­τη προ­ϋ­πό­θε­ση.

Βα­σι­κά, ό­λα αυ­τά δια­μορ­φώ­νο­νται σύμ­φω­να με τις α­νά­γκες των νε­ο­α­ποι­κιο­κρα­τι­κών σχέ­σε­ων, της πο­λι­τι­κής «της νέ­ας τά­ξης πραγ­μά­των». Η σχε­τι­κή «ε­ξάρ­τη­ση» στη νε­ο­α­ποι­κιο­κρα­τί­α πε­ριο­ρί­ζει τον ε­ξαρ­τη­μέ­νο α­κό­μα πιο πο­λύ. Ι­διαί­τε­ρα η στρα­τιω­τι­κή τε­χνι­κή ε­ξάρ­τη­ση, α­πο­δυ­να­μώ­νει αρ­κε­τά την Τουρ­κί­α και πε­ριο­ρί­ζει το πε­δί­ο δρά­σης της.

Οι νε­ο­α­ποι­κιο­κρα­τι­κές σχέ­σεις, μα­ζί με τη βιο­μη­χα­νί­α συ­ναρ­μο­λό­γη­σης, εί­ναι α­πευ­θεί­ας συν­δε­δε­μέ­νες με τον ι­μπε­ρια­λι­σμό. Σύμ­φω­να με τις και­νού­ριες στρα­τη­γι­κές σχέ­σεις, α­να­πτύσ­σο­νται ε­ξαρ­τή­σεις α­πό δεύ­τε­ρο χέ­ρι. Γί­νε­ται ο δού­λος του δού­λου. Το Ισ­ρα­ήλ α­πό κά­θε ά­πο­ψη εί­ναι τε­λεί­ως ε­ξαρ­τη­μέ­νο α­πό τις Η­ΠΑ. Η Τουρ­κί­α α­πό την άλ­λη έρ­χε­ται σι­γά-σι­γά σε μια κα­τά­στα­ση ε­ξάρ­τη­σης α­πό το Ισ­ρα­ήλ.

Μπαί­νει α­νά­με­σα σαν υ­περ­γο­λά­βος.Σαν πρώ­το βή­μα αυ­τών των στρα­τη­γι­κών συμ­μα­χιών α­να­πτύσ­σο­νται πο­λύ­πλευ­ρες σχέ­σεις, α­πό την κοι­νή στρα­τιω­τι­κή δο­μή μέ­χρι τις οι­κο­νο­μι­κές συμ­φω­νί­ες. Σ’ αυ­τές ε­ντάσ­σε­ται και η κοι­νή ναυ­τι­κή ά­σκη­ση α­νά­με­σα στις Η­ΠΑ-Ισ­ρα­ήλ και Τουρ­κί­α. Μια τουρ­κι­κή ε­πι­τρο­πή πή­γε στο Τελ-Α­βίβ. Η ισ­ρα­η­λι­νή ε­πι­τρο­πή συ­να­ντή­θη­κε στην Ά­γκυ­ρα με τον υ­παρ­χη­γό του Γε­νι­κού Ε­πι­τε­λεί­ου, Τσε­βίκ Μπιρ. Και οι δύ­ο χώ­ρες έ­κα­ναν διά­φο­ρες συμ­φω­νί­ες στο πλαί­σιο των σχε­δί­ων των Η­ΠΑ. Την τε­λευ­ταί­α πε­ρί­ο­δο πά­λι, ο Τσε­βίκ Μπιρ, α­νώ­τε­ρα στε­λέ­χη της TUSIAD (Έ­νω­ση Τούρ­κων Βιο­μη­χά­νων), ο Ντε­νίζ Μπα­ϊ­κάλ και ο Με­σούτ Γιλ­μάζ πη­γαί­νουν στις Η­ΠΑ και πραγμα­το­ποιούν συ­να­ντή­σεις στο πλαί­σιο αυ­τής της στρα­τη­γι­κής συμ­μα­χί­ας.

Ό­λες αυ­τές οι ε­ξε­λί­ξεις α­πο­τε­λούν κίν­δυ­νο πρώ­του βαθ­μού για τις χώ­ρες της Μέ­σης Α­να­το­λής. Αυ­τή η «ιε­ρή συμ­μα­χί­α» ση­μαί­νει με­γά­λους ε­ξο­πλι­σμούς και στρα­τιω­τι­κο­ποί­η­ση της πε­ριο­χής. Οι ε­ξο­πλι­σμοί και η στρα­τιω­τι­κο­ποί­η­ση α­πο­τε­λούν το με­γα­λύ­τε­ρο ε­μπό­διο για την α­πε­λευ­θέ­ρω­ση των λα­ών. Έ­νας σκο­πός αυ­τής της συμ­μα­χί­ας και των στρα­τη­γι­κών σχέ­σε­ων εί­ναι και η ε­ξά­λει­ψη του ΡΚΚ. Το σχέ­διο σκο­πεύ­ει κυ­ρί­ως στο να ε­νώ­σει τους Μπαρ­ζα­νί, Τα­λα­μπα­νί και το τουρ­κι­κό κρά­τος και να τους κι­νη­το­ποι­ή­σει σε κοι­νό α­γώ­να ε­να­ντί­ον του ΡΚΚ.

Ο πα­ραλ­λη­λι­σμός Σιω­νι­σμού και Κε­μα­λι­σμού

Η σχέ­ση με­τα­ξύ του σιω­νι­στι­κού κα­θε­στώ­τος και του κε­μα­λι­σμού ε­γκαι­νιά­ζε­ται ή­δη α­πό την ί­δρυ­ση του τουρ­κι­κού κρά­τους. Το κα­θε­στώς της Ά­γκυ­ρας πά­ντα υ­πεν­θυ­μί­ζει ό­τι η πρώ­τη χώ­ρα που α­να­γνώ­ρι­σε το Ισ­ρα­ήλ ή­ταν η Τουρ­κί­α.

Οι ε­πί­ση­μες ι­δε­ο­λο­γί­ες των δύ­ο χω­ρών, ο σιω­νι­σμός στο Ισ­ρα­ήλ και ο κε­μα­λι­σμός στην Τουρ­κί­α εί­ναι ρα­τσι­στι­κές και στη­ρί­ζο­νται στη θε­ω­ρί­α της«α­νώ­τε­ρης φυ­λής».

Την Τουρ­κί­α, α­πό πλευ­ράς του Ισ­ρα­ήλ,πρέ­πει να την θε­ω­ρή­σου­με ως κομ­μά­τι της Πε­ρι­φε­ρεια­κής Στρα­τη­γι­κής («Pe­riph­ery Strategy») των χρό­νων του ’50. Δη­λα­δή στρατηγικής που αποσκοπεί να στριμώξει σε μια γω­νιά τις α­ρα­βι­κές χώ­ρες και να τις ε­ξου­δε­τε­ρώ­σει ως κίν­δυ­νο για το Ισ­ρα­ήλ. Το Ισ­ρα­ήλ δί­νει στην Τουρ­κί­α τα ό­πλα που θέ­λει, της δι­δά­σκει τον ει­δι­κό πό­λε­μο, της δί­νει πλη­ρο­φο­ρί­ες και, σε α­ντα­πό­δο­ση,θέ­λει τη δυ­να­τό­τη­τα να χρη­σι­μο­ποιεί τον ε­να­έ­ριο χώ­ρο της ε­να­ντί­ον της Συ­ρί­ας, του Ι­ράκ και του Ι­ράν, να διευ­ρύ­νει τις ε­πι­χει­ρή­σεις α­ντι­κα­τα­σκο­πεί­ας ε­να­ντί­ον των Α­ρά­βων που ζουν στην Τουρ­κί­α και κά­θε εί­δους πλη­ρο­φο­ρί­α για τις τρεις προ­α­να­φε­ρό­με­νες χώ­ρες. Η Τουρ­κί­α, χω­ρίς να δι­στά­σει και χω­ρίς να α­ντι­δρά­σει, του πα­ρέ­χει ό­λες αυ­τές τις δυ­να­τό­τη­τες. Εί­ναι βέ­βαιο ό­τι ο κε­μα­λι­σμός, αν δεν α­ντι­με­τώ­πι­ζε σο­βα­ρά προ­βλή­μα­τα ε­πι­βί­ω­σής του στην Τουρ­κί­α, δεν θα έ­παιρ­νε τέ­τοια ρί­σκα.

Η Τουρ­κί­α δί­νει στους πρά­κτο­ρες της Μοσ­σά­ντ τη δυ­να­τό­τη­τα να ει­σχω­ρή­σουν στους α­ρα­βι­κούς πλη­θυ­σμούς της Α­λε­ξαν­δρέτ­τας και να ορ­γα­νώ­νουν α­πό ε­κεί ε­πι­χει­ρή­σεις ε­να­ντί­ον της Συ­ρί­ας. Ε­πί­σης, στα σύ­νο­ρα με το Βό­ρειο Κουρ­δι­στάν, πα­ρέ­χει σταθ­μούς πα­ρα­κο­λού­θη­σης των στρα­τιω­τι­κών κι­νή­σε­ων της Συ­ρί­ας.

Δί­νει α­κό­μα στο Ισ­ρα­ήλ τη δυ­να­τό­τη­τα να χρη­σι­μο­ποιεί τις α­ε­ρο­πο­ρι­κές βά­σεις στο Κουρ­δι­στάν κα­θώς και τη στάθ­μευ­ση ισ­ρα­η­λι­νών α­ε­ρο­πλά­νων ε­κεί. Το Ισ­ρα­ήλ έ­τσι μ’ έ­να σμπά­ρο κτυ­πά­ει δύ­ο τρυ­γό­νια. Α­πό τη μί­α πλευ­ρά κερ­δί­ζει ε­κα­τομ­μύ­ρια δο­λά­ρια α­πό την πώ­λη­ση ό­πλων στην Τουρ­κί­α και α­πό την άλ­λη συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νει την Τουρ­κί­α σαν πε­δί­ο ε­λιγ­μών στα στρα­τιω­τι­κά του παι­χνί­δια.

Σημειώσεις

1. Το σκάν­δα­λο που συ­γκλο­νί­ζει ε­δώ και δύ­ο χρό­νια την Τουρ­κί­α ό­ταν με­τά α­πό αυ­το­κι­νη­τι­στι­κό α­τύ­χη­μα βρέ­θη­καν μα­ζί έ­νας ε­κτε­λε­στής της τουρ­κι­κής μα­φί­ας και η­γέ­της των γκρί­ζων λύ­κων, έ­νας βου­λευ­τής του κόμ­μα­τος της Τσι­λέρ, έ­νας διευ­θυ­ντής της α­στυ­νο­μί­ας και έ­να.. μο­ντέ­λο. Το α­τύ­χη­μα αυ­τό α­πο­τέ­λε­σε την α­φορ­μή της α­πο­κά­λυ­ψης των σχέ­σε­ων μα­φί­ας, γκρί­ζων λύ­κων και κρά­τους.

2. Το ’96 η Τουρ­κί­α και το Ισ­ρα­ήλ υ­πέ­γρα­ψαν πρω­τό­κολ­λο στρα­τιω­τι­κής εκ­παί­δευ­σης και έ­ρευ­νας, α­να­νέ­ω­σης των F-Jets και πω­λή­σε­ων ό­πλων α­πό το Ισ­ρα­ήλ για τα ε­πό­με­να 25 χρό­νια, συ­νο­λι­κής α­ξί­ας 150 δισ.δολ. Οι ει­σα­γω­γές-ε­ξα­γω­γές α­νά­με­σα στις δύ­ο χώ­ρες έ­φτα­σαν τα 6 δισ. δολ. για το 1997. Η Τουρ­κί­α έ­χει γί­νει η πρώ­τη χώ­ρα στις προ­τι­μή­σεις των Ισ­ρα­η­λι­νών του­ρι­στών με 420.000του­ρί­στες για το 1997 (δεύ­τε­ρη η Αί­γυ­πτος με 310.000).

3. Τα τουρ­κι­κά φύ­λα, στην κά­θο­δό τους προς το Ι­ράν, συ­να­ντή­θη­καν με τους Ε­βραί­ους που έ­με­ναν σ’ αυ­τές τις πε­ριο­χές. Το κρά­τος «Κα­ρα­κι­τά­ι» ή­ταν κοι­νό κρά­τος τουρ­κι­κών και ε­βρα­ϊ­κών φυ­λών της πε­ριο­χής. Το1363, ο Σουλ­τά­νος Μου­ράτ, έ­δω­σε σε α­στούς Ε­βραί­ους της Ο­θω­μα­νι­κής ε­πι­κρά­τειας, τη δυ­να­τό­τη­τα να συ­γκρο­τή­σουν μί­α ε­μπο­ρι­κή ε­ται­ρί­α με το ό­νο­μα «Α­χί Λο­ντζα­λα­ρί». Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα η Ο­θω­μα­νι­κή αυ­το­κρα­το­ρί­α τους πα­ρα­χώ­ρη­σε τη χρη­μα­το­δό­τη­ση ε­νός μέ­ρους του ο­θω­μα­νι­κού στρα­τού, του Κα­πι­κου­λού (κε­ντρι­κός στρα­τός).

 Με­τά την κα­τάρ­ρευ­ση της Ο­θω­μα­νι­κής Αυ­το­κρα­το­ρί­ας, η τουρ­κι­κή α­στι­κή τά­ξη ορ­γα­νώ­θη­κε κα­τά με­γά­λο μέ­ρος α­πό το ε­βρα­ϊ­κό κε­φά­λαιο. Α­νά­με­σα στα 1920-24, πε­ρισ­σό­τε­ρες α­πό 100 ξέ­νες ε­ται­ρί­ες, το 60% των ο­ποί­ων ε­βρα­ϊ­κής ι­διο­κτη­σί­ας,α­νέ­λα­βαν την α­νοι­κο­δό­μη­ση της υ­πο­δο­μής της Τουρ­κί­ας(κυ­ρί­ως τις τρά­πε­ζες, τους σι­δη­ρό­δρο­μους και τα ερ­γο­στά­σια).Πε­ρί­που 25 τρά­πε­ζες, των ο­ποί­ων το κε­φά­λαιο ή­ταν 80%ε­βρα­ϊ­κό, εί­χαν κε­φά­λαιο 129 εκ. τουρ­κι­κές λί­ρες, ε­νώ οι τουρ­κι­κές τρά­πε­ζες Ο­θω­μα­νι­κής προ­έ­λευ­σης εί­χαν κε­φά­λαιο18 εκ.τ.λ. (Για τις πλη­ρο­φο­ρί­ες των σημ. 2 και 3, βλ. Kayser Areh,«Η ι­στο­ρι­κό­τη­τα των τουρ­κο-ισ­ρα­η­λι­νών σχέ­σε­ων»).

4. Ε­βρα­ϊ­κής κα­τα­γω­γής, ό­πως και οι υ­πουρ­γοί Ε­ξω­τε­ρι­κών και Ά­μυ­νας της Α­με­ρι­κής Μα­ντλίν Ολ­μπρά­ιτ και Γου­ί­λιαμ Κο­έν.

Το κεί­με­νο αυ­τό α­πο­τε­λεί με­τά­φρα­ση άρ­θρου της ε­φη­με­ρί­δαςSerxwebun (Α­νε­ξαρ­τη­σί­α), κομ­μα­τι­κού ορ­γά­νου του Ερ­γα­τι­κού Κόμ­μα­τος του Κουρ­δι­στάν (ΡΚΚ), φυλ. 193, Ια­νουά­ριος ’98.
Μετάφραση Δημήτρης Λει­βα­δί­της

ardin.gr