«Νομίζω ότι ο Ιησούς ήταν ένας συμπονετικός γκέι, ένας πανέξυπνος ομοφυλόφιλος που κατανοούσε τα προβλήματα των ανθρώπων. Από τον Σταυρό συγχώρεσε εκείνους που τον σταύρωσαν. Ο Ιησούς ήθελε να αγαπάμε και να συγχωρούμε. Δεν ξέρω τι κάνει τους ανθρώπους τόσο σκληρούς. Αν είσαι ομοφυλόφιλη γυναίκα στη Μέση Ανατολή στην εποχή μας είναι σαν να είσαι νεκρή». Τολμηρός, αν όχι προκλητικός, εμφανίζεται ο σερ Έλτον Τζον σε συνέντευξή του στο αμερικανικό περιοδικό «Ρarade» με άξονα- αρχικά- τον αγώνα του κατά του ΑΙDS μέσω του ιδρύματος που ίδρυσε το 1992.
«Όταν πρωτοεμφανίστηκε το ΑΙDS τη δεκαετία του ΄80, απλώς άραξα στον θρόνο διασημότητάς μου και δεν έκανα απολύτως τίποτα. Φυσικά και έκανα δωρεές για φιλανθρωπικούς σκοπούς αλλά δεν είχα την παραμικρή προσωπική εμπλοκή. Φίλοι αρρώσταιναν, πέθαιναν κι εγώ σιωπούσα. Ώσπου εμφανίστηκε στη ζωή μου ο Ράιαν Γουάιτ, ένα αγοράκι που γνώριζα και πέθανε από ΑΙDS».
Εκείνη την περίοδο τα είχε περίπου όλα. Ήταν πλούσιος, διάσημος, ήταν όμως βουτηγμένος στα ναρκωτικά και ζούσε «στην κόψη του ξυραφιού». Τότε «εισέβαλε» στη ζωή του ο Γουάιτ, ένας 12χρονος πιτσιρικάς που έπασχε από αιμορροφιλία και προσβλήθηκε από τον ιό του ΑΙDS σε μια μετάγγιση.
«Διάβασα για τον Ράιαν σε ένα περιοδικό.
Του απαγόρευσαν να πηγαίνει στο σχολείο.
Πυρπόλησαν το γραμματοκιβώτιο της οικογένειας έξω από το σπίτι, για να την εξαναγκάσουν να φύγει. Ήμουν έξαλλος. Βοήθησα την οικογένεια Γουάιτ να μετακομίσει. Τις τελευταίες επτά μέρες του Ράιαν ήμουν διαρκώς πλάι του σε νοσοκομείο της Ινδιανάπολης. Υπέμεινε όλο αυτό το μίσος. Δεν είχε κακία μέσα του. Δεν τον άκουσα να διαμαρτύρεται. Συνέβαινε κάτι αξιοθαύμαστο σ΄ εκείνη την οικογένεια. Έχαναν τον γιο τους και παρ΄ όλ΄ αυτά δεν κρατούσαν κακία σε κανέναν. Κι εγώ; Έκανα σαν κακομαθημένο.
Παραπονιόμουν με το παραμικρό για ψιλοπράγματα, ασήμαντα. Από ένα καλό παιδί είχα μετεξελιχθεί σε έναν ενήλικο εθισμένο στα ναρκωτικά».
Ο κατά κόσμον Ρέτζιναλντ Ντουάιτ μίλησε για τα λάθη που έκανε στα πρώτα ερωτικά του βήματα. «Πάντα μου άρεσαν οι νεώτεροι. Ήθελα να τους “πνίξω” με την αγάπη μου. Τους έπαιρνα μαζί μου στα ταξίδια να τους δείξω τον κόσμο, ήθελα να τους μορφώσω.
Ένας μετά τον άλλον έπαιρναν ένα ρολόι Καρτιέ, ένα κοστούμι Βερσάτσε, ένα σπορ αυτοκίνητο.
Εξαρτιόνταν από μένα. Κι αυτό γινόταν συστηματικά. Στο εξάμηνο πάνω με είχαν βαρεθεί και με μισούσαν διότι όριζα τις ζωές τους. Δεν είχα όμως τέτοια πρόθεση».