Μένετε αμέτοχος στην δυτική απειλήπ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ, Ομ. ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ
«Ότι δεν πέτυχε ο Παπισμός στη διάρκεια της δουλείας με τις πιέσεις, το επιτυγχάνει σήμερα με την συγκατάθεση Ποιμένων που ενεργούν ως «λύκοι», κατασπαράζοντας οι ίδιοι το ποίμνιο που ο Κύριος τους ενεπιστεύθη !»
Με τις τελευταίες δηλώσεις του «urbi et orbi» ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ' δεν μας αιφνιδίασε. Διότι δεν είναι η πρώτη φορά, που διακηρύσσει την εκκλησιολογική συνείδηση του Παπισμού. Το ίδιο είχε πράξει και πέρυσι, πριν μεταβεί στην Κωνσταντινούπολη, προσκεκλημένος του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Και ποιές είναι οι δηλώσεις αυτές, που με απόλυτη ομοφωνία δημοσίευσε ο ελλαδικός και παγκόσμιος Τύπος;
Η Ρώμη διεκδικεί την ταυτότητα της «μοναδικής πραγματικής Εκκλησίας του Χριστού στον κόσμο», χωρίς να είναι πρόθυμη να απαρνηθεί στο ελάχιστο την πεποίθησή της αυτή.
Αναγνωρίζει μεν, ότι υπάρχουν και εκτός της «Καθολικής Εκκλησίας πολλά στοιχεία καθαγιασμού και αλήθειας», αλλά ο Παπισμός είναι η μόνη αληθινή Εκκλησία του Χριστού.
«Οι Ορθόδοξες Εκκλησίες» (όχι: Η Ορθόδοξος Εκκλησία) είναι μεν «εκκλησίες», αλλά πάσχουν από ένα «έλλειμμα», μη αναγνωρίζοντας τον Πάπα ως διάδοχό του (Αποστόλου) Πέτρου, αρνούμενες δηλαδή, η μη δεχόμενες ακόμη, το παπικό Πρωτείο, που θεμελιώνεται στην περί Πέτρου παπική διδασκαλία.
Όταν αυτά δεν τα λέγει ένας οιοσδήποτε Πάπας, αλλά ο σημερινός, που είναι σπουδαίος ρωμαιοκαθολικός δογματολόγος, το πράγμα αποκτά ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα.
Έχουμε εισέλθει, οι Ορθόδοξοι, σε διάλογο με τον Παπισμό, ο οποίος (διάλογος) μάλιστα ανανεώθηκε τελευταία, με την συγκατάθεση των Οικουμενιστών μας, που δέχονται στην πράξη τις δηλώσεις του Πάπα. Άρα προχωρούμε με βάση την φιλοσοφική αρχή της «λήψεως του αιτουμένου», κάτι που σημαίνει την εκ μέρους μας «ελλειμματική», πράγματι, συμμετοχή, όσον αφορά στην δική μας αυτοσυνειδησία και το εκκλησιαστικό αυτοσυναίσθημά μας. Με μειωμένο αυτοσυναίσθημα και αναγνώριση του «εκκλησιαστικού ελλείμματός» μας αδικούμε και αρνούμεθα την Ορθοδοξία των Αγίων μας, όλων των αιώνων, συνομολογώντας σιωπηρά την κατά τον Πάπαν μη πληρότητα της Εκκλησίας μας. Πόσο μάλλον, όταν ο Πάπας δεν παραλείπει να προσθέσει: «Ο διάλογος δεν μπορεί να είναι μία αφορμή, για να προσαρμόσει ή να μαλακώσει αυτό που πιστεύει (ο Παπισμός) ότι είναι»! Καμμία διάθεση, δηλαδή, υποχωρήσεως εκ μέρους του. Το αστείο εδώ, και τραγικό συνάμα, είναι, ότι οι οικουμενιστές Ποιμενάρχες μας διακηρύσσουν ότι μετέχουμε στους θεολογικούς διάλογους, για να διαφωτίσουμε και διδάξουμε τους ετεροδόξους!
«Ότι δεν πέτυχε ο Παπισμός στη διάρκεια της δουλείας με τις πιέσεις, το επιτυγχάνει σήμερα με την συγκατάθεση Ποιμένων που ενεργούν ως «λύκοι», κατασπαράζοντας οι ίδιοι το ποίμνιο που ο Κύριος τους ενεπιστεύθη !»
Με τις τελευταίες δηλώσεις του «urbi et orbi» ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ' δεν μας αιφνιδίασε. Διότι δεν είναι η πρώτη φορά, που διακηρύσσει την εκκλησιολογική συνείδηση του Παπισμού. Το ίδιο είχε πράξει και πέρυσι, πριν μεταβεί στην Κωνσταντινούπολη, προσκεκλημένος του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Και ποιές είναι οι δηλώσεις αυτές, που με απόλυτη ομοφωνία δημοσίευσε ο ελλαδικός και παγκόσμιος Τύπος;
Η Ρώμη διεκδικεί την ταυτότητα της «μοναδικής πραγματικής Εκκλησίας του Χριστού στον κόσμο», χωρίς να είναι πρόθυμη να απαρνηθεί στο ελάχιστο την πεποίθησή της αυτή.
Αναγνωρίζει μεν, ότι υπάρχουν και εκτός της «Καθολικής Εκκλησίας πολλά στοιχεία καθαγιασμού και αλήθειας», αλλά ο Παπισμός είναι η μόνη αληθινή Εκκλησία του Χριστού.
«Οι Ορθόδοξες Εκκλησίες» (όχι: Η Ορθόδοξος Εκκλησία) είναι μεν «εκκλησίες», αλλά πάσχουν από ένα «έλλειμμα», μη αναγνωρίζοντας τον Πάπα ως διάδοχό του (Αποστόλου) Πέτρου, αρνούμενες δηλαδή, η μη δεχόμενες ακόμη, το παπικό Πρωτείο, που θεμελιώνεται στην περί Πέτρου παπική διδασκαλία.
Όταν αυτά δεν τα λέγει ένας οιοσδήποτε Πάπας, αλλά ο σημερινός, που είναι σπουδαίος ρωμαιοκαθολικός δογματολόγος, το πράγμα αποκτά ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα.
Έχουμε εισέλθει, οι Ορθόδοξοι, σε διάλογο με τον Παπισμό, ο οποίος (διάλογος) μάλιστα ανανεώθηκε τελευταία, με την συγκατάθεση των Οικουμενιστών μας, που δέχονται στην πράξη τις δηλώσεις του Πάπα. Άρα προχωρούμε με βάση την φιλοσοφική αρχή της «λήψεως του αιτουμένου», κάτι που σημαίνει την εκ μέρους μας «ελλειμματική», πράγματι, συμμετοχή, όσον αφορά στην δική μας αυτοσυνειδησία και το εκκλησιαστικό αυτοσυναίσθημά μας. Με μειωμένο αυτοσυναίσθημα και αναγνώριση του «εκκλησιαστικού ελλείμματός» μας αδικούμε και αρνούμεθα την Ορθοδοξία των Αγίων μας, όλων των αιώνων, συνομολογώντας σιωπηρά την κατά τον Πάπαν μη πληρότητα της Εκκλησίας μας. Πόσο μάλλον, όταν ο Πάπας δεν παραλείπει να προσθέσει: «Ο διάλογος δεν μπορεί να είναι μία αφορμή, για να προσαρμόσει ή να μαλακώσει αυτό που πιστεύει (ο Παπισμός) ότι είναι»! Καμμία διάθεση, δηλαδή, υποχωρήσεως εκ μέρους του. Το αστείο εδώ, και τραγικό συνάμα, είναι, ότι οι οικουμενιστές Ποιμενάρχες μας διακηρύσσουν ότι μετέχουμε στους θεολογικούς διάλογους, για να διαφωτίσουμε και διδάξουμε τους ετεροδόξους!